Fijne dagen.

Tintin zit in bad. Met een boek. Dit keer een oude John Le Carré. De ” luistervink ” . Heel kort het gaat over een vertaler die Swahili, Frans, Engels, en nog een handvol Afrikaanse dialecten kan verwerken. Hij wordt door de Britse Inlichtingendienst overgehaald om op een geheime missie mee te gaan waarbij hij tolk moet zijn. Niet alleen op de vergaderingen zelf maar ook de afluister apparatuur in alle vertrekken tussen de vergaderingen door moet volgen. En hij volgt vol afschuw een marteling die hij niet ziet maar wel hoort. Het zweet gutst van zijn lijf. Hij notuleert de kreten. De onderhandelingen.

Tintin geeft toe er zijn vrolijker romans. Waarschijnlijk niet vrolijk maar wel fijn dat Terry Hayes eindelijk na 10 jaar na zijn thriller ” ik ben Pelgrim “ een nieuwe thriller heeft afgerond. Jaloers zag hij hoe C al met de thriller zwaaiend naar me. ” Het jaar van de sprinkhaan ” heet het. Tintin ging gisteren nog in zijn favoriete boekhandel Voorhoeve in Hilversum. Het zou pas de 27e binnenkomen. Ik vroeg niet waarom C hem dan al wel had. Het was werkelijk stervensdruk in de winkel en Tintin merkte dat ie daar blij van werd.

Blijheid dat wil een mens. Tintin waste zijn haren, en besteedde aandacht aan zijn kuif. Blijheid natuurlijk was die er. Een oase van geluk licht en leven. Van warmte en van liefde, van onvoorwaardelijke vriendschap, die kracht geeft.

En lang dacht Tintin aan M. Omdat ie ja, haar al zo lang kende. Hij dacht aan haar geluk. ” Ik doe mijn praktijk van de hand. En dan gaan we reizen. We hebben geen kinderen, R is klaar met werken. We houden ons huis aan, en kopen iets in Italië of misschien wel Griekenland. ” Tintin vond dat mooi. Plannen, avonturen, mooi. Maar niets is wat het lijkt, nog voor dat de plannen concreet werden was er de K met een hoofdletter. Vriend R stierf vorige week ( euthanasie ).

Tintin dacht aan toepasselijke muziek. ” Maestro ” de film over het leven van Leonard Bernstein zag ik gisteren. Natuurlijk kende ik ” West Side Story “ en ” On the town ” of zijn bewerking van ” Rhapsody in Blue “ maar wist niet hoe zijn fascinerende moeilijke leven er uit zag. Zijn bi – seksualiteit, zijn frustratie van ” weinig ” muziek zelf geschreven te hebben. Zijn hang naar griezelige perfectie. De liefde voor zijn vrouw. Het verdriet en de eenzaamheid na haar dood. “ En opeens is daar ” Adagio for strings “ ( misschien bekend door de film Platoon, en zelfs Tiësto gebruikte het ). Barber maakte het werk op 25 jarige leeftijd. En op 25 jarige tijd werd Leonard Bernstein wereldberoemd toen hij als 2e reserve een wereldwijd uitgezonden concert moest dirigeren, zonder repetitie, niets. Hij was na dat concert een wereldster.

Het badwater was lauw geworden. Tijd om af te drogen, gedachten ordenen, en te relaxen.

Ik wens iedereen, een fijne kerst, en een mooi 24 !