Vanaf 22 september

Maarten had de brief zorgvuldig gelezen. De bijlages niet. Die stukken kende hij bijna uit zijn hoofd. Meewarig keek hij naar zijn zoon Diederik die een tattoo had laten zetten en hem trots liet zien. Maarten had geknikt was eerlijk geweest en gezegd dat het niet zijn ding was. Maar als hij er mee gelukkig was, was papa dat ook.

Dat meende hij ook. Diederik zag er krachtig uit, tanig, lange benen, een worker van canvas, een klassiek ” bomber ” jack en cap van de New York yankees die hij achterste  voren droeg.  Diederik was niet zo van woorden. Maarten dacht dat de vrienden van Diederik er eigenlijk allemaal zo uit zagen. Leger kissies, zo n bomber jack, en klassieke skinny jeans. Zijn gezicht had wat weg van die blanke rapper Eminem. Alleen was Diederik breder van sportschool, had een bruine kleur hoewel dat nooit van zijn  werk in een magazijn van de Blokker kon komen. Iets zei hem dat Blokker het niet lang meer zou maken en hij hoopte dat Diederik  dan wat nieuws zou vinden. Veel opleiding had ie niet maar zijn instelling was goed.

Maarten schraapte de te veel roomboter van het broodje kroket. Het groen dat als decoratie gold leek op soepgroente. Het leek Diederik niet te deren. Het broodje was binnen drie tellen weg. Ondertussen checkte Diederik zijn telefoon. Dat was nu de jeugd. Telefoon checken. Hoe lang geleden was het dat hij onderuit was gegaan met zijn computerbedrijf ? Huurachterstand, schulden, stress, klanten die weg gingen, hij kon niet langer mee in de jungle die IT heette. Nu was ie 54, gescheiden, alleen, en bood zijn jongere zus hem onderdak. Hoe vernederend kon het leven zijn.  Uit de boxen hoorde hij een nederlands rap  nummer.  ” Ik ben een kind van de duivel ”

” Ik moet gaan, pap . ” Diederik kuste hem, betaalde de broodjes en liet Maarten achter met nog een dampende koffie. Maarten keek hem na. Sterk zag Diederik er uit. Zo hoorde het. Hij checkte het nog maar eens  of het waar was, en las de brief nog eens. De inhoud had ie niet eens verteld. Nooit had iets zeker geleken. Misschien ook nu niet. Maar iets anders kon Maarten er niet van maken. Vanaf 22 september was ie schuldsanering af. Hij dronk zijn koffie en snelde naar buiten. Het was makkelijker zo. De regen maskeerde zijn tranen. Van vreugde of verdriet, wat maakte het uit.

Advertenties

” Behind dark and light goes reality “

Haar ademhaling ging zwaar. Ze slikte even. De New Balance loopschoenen leken in haar hoofd door te bonzen nu bij elke stap. De lichtval tussen de bomen door zag ze. Maar niet de schoonheid. Ze probeerde haar ademhaling te reguleren. Het lukte nauwelijks. Trainen, pfff trainen, dat had ze niet gedaan.  Of te laat of tjonge, het ging gewoon niet. Harken was het. Stoempen. Gewoon ongecontroleerd rennen zonder enig besef van ritme. Het was niet ver meer toch ?  Zweten deed ze. Koud of warm had ze het niet. Eerder koud dan warm en het was 31 graden. Dat had ze gezien op een temperatuur meter in digitale groene grote letters.

 

Ze hoorde de speaker over de 10 km city run. Ze deed er maar zeven,  ze deed er toch vroeger 10 lachend in een uur. Wat een flater dit. De stad nu in. Luchten herkende ze van pizza en te hete frituur. Ze had dorst maar had geen drinken en kon ook niet drinken. Denken al helemaal niet. Ze hoorde haar eigen ademhaling. Wat blaren voelde ze. Haar lange benen leken vol te lopen. De eindstreep. Struikelend bijna over de finish. Ze pakte automatisch een  ” goody ” bag. Ze steunde op een vrouw met een wit hesje en een  rood kruis er op. Dat leek haar het beste.

 

Het werd even zwart. Duizenden gedachten. Zo snel. Zo intens zo veel. Kleuren.. Zwart , grijs, wit, rood,  nu kwamen de geluiden terug. De speaker herkende ze weer. Die bedankte net de sponsoren Gall en Gall, Nike, Jumbo, en de Telegraaf .. Zij voelde verkoeling in haar nek. Ze zag haar kuiten, die leken een eigen leven te leiden, kloppend gingen de spieren. Ze kreeg een AA drink aangeboden. Alles leek zuiver nu. Haar vriendin Irene was ze kwijtgeraakt. Jammer dan. Toen ze de pendel bus terug nam leek haar lijf weer zoals het zou moeten zijn. Ze checkte haar bovenbenen, wat gespierder dacht ze.

Thuis was de douche lauw en goed. Geen honger, wel fris, schoon, en leeg. In haar witte badjas zakte ze op de bank. Ze staarde naar haar nieuwe kast. Zo was ie beter. Licht en nieuw. Helder, dat was wel een mooi woord voor haar gemoedstoestand. Ze zag een foto van haar zelf. De lichtval was bijzonder. Ze leunde wat in een deuropening was dat het ? Ze deed haar goody bag open. Een sport handdoekje, flesje AA drink oranje, zweetbandjes, een kortings kaart voor Basic fit, een boekje met ” Brainy Quotes ” zaten er in. Ze las er 1 fluisterend hard op. ” Behind dark and light goes reality ” en ze pakte de foto er bij . Helder dacht ze.

De voetbal toekomst zal zijn ; in augustus zijn we internationaal uit gevoetbald !

Ik weet nog dat ik het niet kon geloven. FC Utrecht verloor van een Luxemburgse club.  L u x e m b u r g. ! Het was augustus.  Zonnig ook. Mijn vriend Michiel lachte er om. Hij lachte nog harder toen ik hem zei dat we over een paar jaar in augustus internationaal uit gevoetbald zouden zijn.  We keken naar de eerste competitie wedstrijd van Quin zijn zoon die vrolijk op het veld 1 a langs een verdediger dartelde en een bal strak voor gaf. De competitie start.  ” Dus jij wilt beweren dat wij als voetballand niet meer gaan mee tellen. ”  Ik dacht na en bevestigde het.  ” En zolang de transfer window op 1 september blijft staan, gaat dat nog sneller dan je denkt,”  Ik neem een slok van de miserabele koffie die voetbal club AFC IJburg uitschenkt ( die van voetbalclub Monnickendam is trouwens de veruit slechtste die ik ken ).

Michiel kijkt moeilijk. Hij moet ranja halen voor zijn team, je ziet hem denken. Hoe ging dat proces ook al weer. Michiel is advocaat. Processen zijn hem niet onbekend.

Gisteren belden we even voor de wedstrijd. Hij was somber. ” Utrecht misschien. Ajax niet. Dan hebben we Vitesse en Feyenoord nog. Nou ja laat Feyenoord dan in godsnaam overwinteren in de Europa League.  ”

Ja, laten we dat hopen dacht ik, of beter laat Feyenoord in godsnaam heel ver komen in de CL. Goals van Israel en Kindval in 1970 brachten Feyenoord de cup met de grote oren. Dat heet nu Champions League.

Ik kijk op mijn mobiel.  Babor uit Bangladesh belt me. De problemen zijn ” minor ” roept ie. Een miljoen mensen dakloos. Noem dat maar ” minor ” . Maar dat is de wet van de getallen. 170 miljoen mensen leven er. Doe er vijftig bij en je hebt de transfer som van de Braziliaanse speler Neymar. Misschien kan Neymar dat ” minor ” probleempje gewoon even in zijn eentje regelen met het gedeelte van zijn transfer som.  Voetbal was toch gewoon belangrijkste bijzaak in het leven ?

 

 

Ontwapenende Ronald

Terwijl ik wachtte op mijn dochter Britt zag ik Ronald de Boer. Ik zat gewoon eigenlijk ere tribune zo. Het Amsterdamse Olympiaplein, een trendy etablissement dat Amsterdams proeflokaal heet. Ik heb net plaats genomen en voor me buiten houd Ronald de Boer zijn kleine  dochtertje in de gaten. Blonde haartjes heeft ze en ik vraag me af of ze weet of vader Ronald op luttele meters van het Olympisch stadion toch ook zijn sporen heeft verdiend. Ronald is vrolijk. Hij lacht.

Op het veld of bij Fox Sports is het niet echt een lache bekkie. Strak is de mimiek dan. Soms als analist struikelt ie over zijn woorden, of vergeet ie de naam van de speler, maar het snijdt meestal hout. Ronald is vriend van de ” show ” bij de doodnuchtere Edwin Evers die hem altijd persifleert samen met broer Frank. Maar hier in zijn iets te strak zittend mooi navy zijden overhemd rent ie met zijn dochter over het Olympiaplein en ziet er uit als de aller braafste vader die er is. Hij lijkt kleiner zo. Kwetsbaar bijna.

Hij koopt een ijsje voor zijn dochter en 1 voor zichzelf. Een zwangere vrouw zwaait naar hem. De dochter rent naar waarschijnlijk haar moeder. Op mijn telefoon google ik Ronald. 46 jaar, Zijn baardje is wat grijzerig ( geen goed Nederlands maar je begrijpt wat ik bedoel ). Terwjil Ronald afzwaait met zijn dochter zie ik de mijne aan komen fietsen. Ze ziet Ronald niet, die wel even nog even opkijkt en haar volgt. Ik volg Britt, ik ontwaar een pony haar kapsel en ik vind het ” cool ” staan. Ik zie hoe ze haar fiets weg zet en naar het restaurant loopt. Ze loopt fel en kijkt of ik op het terras zit. Ik ben binnen en zwaai. Ze ziet me niet. Ze gaat op het terras zitten en pakt haar telefoon. Ik voel me een beetje Ronald de Boer als ik naar buiten ga en haar lachend begroet.

” Kijk ik heb kippenvel “

Het is een vroege mooie zondag ochtend. De zon klimt. De plas ziet er leeg uit. Een bootje dat waterskiërs achter zich aan trekt. Mooi terras. Witte strakke houten ” lounche ”  banken met grote donkerblauwe kussens. Tintin kent slechtere plekken om te zijn.  De eerste koffies op het terras. “ Een cappuccino nog “   hoort Tintin  haar zeggen.  Ze gooit haar portemonnee naar hem  toe. Hij  vangt  hem op. ” Het geld zit achter de tissue .”  roept ze nog.  Achter een tissue ?  vraagt hij zich  ontredderd af. We zijn in Nederland maar wanen ons in Zuid Europa.

Het rieten dakje. 4 jonge mannen in de bediening . 3 twintigers krijgen instructies van een stugge 30 dertiger.  Er is 1 andere  klant.  Een vrouw met wit grijs haar zucht hard op . Zij is witter dan haar kapsel, de witte poplin broek is niet flatteus, ze is broodmager, ze heeft een platinum  American Express card waarmee ze wat speelt.  De stugge dertiger geeft instructies en minacht zijn klanten.  Alsof we lucht zijn. Maar de lucht is blauw de omgeving mooi, het gezelschap uitmuntend, de temperatuur zomers, wat wil een mens nog meer?  Hij denkt aan een eerder blog waarin een jonge ober zo zijn best deed, onbekwaam, maar ontroerend, daar is hier geen sprake van. Dit is minachting.

 

Er komt een charmante Indische vrouw  naast hem  staan. Zij knikt naar hem . Ze doet haar zonnebril omhoog, vriendelijke bruine ogen.  Ze heeft donkere gitzwarte haren kort,  een blouse van donkerblauwe viscose met een klein offwhite motiefje een korte broek  fladdert om haar lijf, of is het toch een jumpsuit?   1.65 schat ie haar, aan haar voeten teenslippers, de nagels hebben dezelfde kleur als de donkerblauwe jumpsuit.  De vrouw  met platinum Amex card  krijgt inmiddels haar bestelling.  Deze zucht besluit en vraagt of het misschien op een dienblad kan. De jonge man kijkt even op en zucht zoals de vrouw het gedaan.  Zijn collega ’s lachen.

Goedkoop succes denkt hij, maar besluit zich te beheersen. De Indische vrouw zoekt zijn blik en schud meewarig haar hoofd. Ze komt dichter naast Tintin staan en leunt op de bar.  De vrouw met wit haar zoekt haar weg met vol dienblad naar de blauwe banken.  Nu staat het bedienend gezelschap met de rug naar ons toe, 4 stuks nog wel.  De Indische vrouw kijkt nu naar Tintin. :  “ Dit is toch schandalig ? “ Dat is het.

“ Heren ?  “  Haar stem is dwingend en zuiver.  Ze kijken even om.  1 van de vier komt ongeïnteresseerd de bestelling opnemen.  “ 1 cola en een koffie, maar die meneer is eigenlijk eerst . “  Tintin doet ook zijn bestelling.  “ Sorry, ik wilde niet voordringen. “  Tintin zegt dat het niet uit maakt dat het een te mooie dag om stress te hebben of  “ gedoe”  te veroorzaken.

Ze kijkt serieus. “ Je hebt gelijk, ik heb deze week al genoeg ellende gehoord. “ Tintin zwijgt en wacht op wat er komen gaat.  “ Een vriend van me iets jonger dan ik, gewoon klaar, kanker, nog net  geen drie weken. Verschrikkelijk, we hadden de begrafenis vrijdag, hartverscheurend. Brrrrr. “  Zij wrijft over haar armen en lijkt geëmotioneerd. Ze doet haar been naar voren. “ Kijk dan, ik heb kippenvel. “ Tintin kijkt naar het goedgevormde been en ontwaart kippenvel.  “ Oh kijk, Jeroen heeft al kennis gemaakt met je vrouw of vriendin kan natuurlijk ook. “

Tintin ziet hoe blijkbaar Jeroen in camel canvas short, piloten zonnebril, navy Hilfiger polo en fuoriserende oranje  adidasjes wat keuvelt met Eef die de hond  ( bruine cocker  spaniël ) die blijkbaar los liep van Jeroen bij zijn nekvel heeft. Jeroen lijkt in de verte wat op een magere Robert Redford.  Het beest kwispelt, Eef lacht om een grap die Jeroen blijkbaar maakt.   “ Ik ben Therese, wij zijn niet van hier,  Jeroen komt uit Lemmer, en ik woon nog in Sneek. “ Tintin schudde de hand van Therese. “ Dat is dan € 5,20.”  Hoorde hij galmen. Hij deed de portemonnee van Eef open en pakte er een 10 tje uit. Achter inderdaad een opgevouwen tissue.

Blijkbaar had Therese haar bestelling  al afgerekend. Tot zijn verbazing ziet hij hoe Therese richting hun plaatsen gaat. Tintin lacht, wat gebeurde hier. Eef lijkt relaxed. Ze maakt vriendelijk kennis met Therese. Tintin zoekt de blik van Eef, die haar hand kort door haar donkerblonde gekrulde haar haalt. Ze lijkt nauwelijks verrast en hij hoort ver weg iets over nagellak.

“ Tintin, je lijkt me ook niet van hier, waar kom jij vandaan ? “  vraagt Jeroen en doet zijn zonnebril af. Nee toch geen Robert Redford denkt ie.  “ Nee, ik kom uit Molensloot. “ hoort ie zichzelf zeggen en vraagt zich zelf af of dit is waar ie op zat te wachten. Als hij over het water tuurt en even met zijn ogen knippert omdat de weerkaatsing hem even kort verblind beseft ie dat het een te mooie dag is om zich daarover druk te maken.

” Ik ben op proef “

Het blad trilde iets. Even was ik bang dat ie het niet zou redden. Hij redde het wel. Verlegen zette ie de ” smoothies ” neer. Ik had met hem te doen. Dat heb ik meestal als iemand zo zijn best doet maar dat je weet dat het een kansloze missie is. Opgelucht haalde hij adem. Een flauwe glimlach. Een hele onzekere ook. Een jaar of 17 schatten we hem. Zijn zwarte haar in een scheiding, netjes, bijna jaren 60.  Misschien was het ons ontwapenend bemoedigende volgen van het spektakel. Hoe transporteer ik twee volle glazen van ” a ” naar ” b “.

 Ik ontdekte het klamme zweet op zijn voorhoofd. Zijn babyface ontspande iets. Nog geen baardgroei te herkennen. Het was het eind van de dag. Het restaurant van de sauna had al wat lege plekken. Hij droeg een wit overhemd, soort bedrijfskleding bedacht ik me. Hij had zijn hemd verkeerd geknoopt waardoor het linker pand wat langer was dan het rechter. Daarover zat een zwart mouwloos gilet. Hij sloeg zijn ogen op en keek ons aan. Ik bood mijn armbandje aan. Hij bracht het scan apparaat bedachtzaam als Stoffel de Schildpad naar mijn pols.

Als in een slow motion actie zocht ie naar woorden en begon hij te praten. Zijn stem was dieper en donkerder dan zijn uiterlijk.  ” Ik ben op proef. ”  We keken hem aan vanuit  onze donkere afgeschreven fauteuils. ” Vanavond hoor ik of ik de baan krijg. ”  Er viel even een stilte, we hingen aan zijn lippen, misschien moesten we iets zeggen, maar het klonk alsof er meer kwam. Traag zoals alles bij hem. Dat kwam er.

 ” Ik denk van niet. Dat meisje is veel beter. ” Met zijn hoofd wees ie het meisje aan. We wisten zonder naar elkaar te kijken dat het meisje met de blonde en dansende paardenstaart het zou worden.  ” Misschien heb je geluk. ” probeerde ik nog. Hij keek met een holle vermoeide blik die niet bij zijn leeftijd paste. Het meisje had inmiddels in de tijd dat hij naar zijn zinnen zocht twee tafels afgeruimd.

Gedenkwaardige 16 juli 2017 !

Het werd een derde set. Het shirt kleef aan zijn lijf. De haren kletsnat. De turquoise cap donkerblauw geworden van het zweet. Hij ging water halen. Het gezicht klaarde even op.  Zijn stem verbaasd. ” Nog geen last ! ” Alsof hij het niet geloven kon. Ik zoek de blik van Mai en we kijken elkaar veelbetekenend aan. We durfden niet te hopen. Fysio ‘s, Bergman kliniek, konden het lijf oplappen totdat ie een hand kreeg als de ” Elephant Man. “.  Dik,  ongezond gezwollen wat doorliep tot in zijn onderarm, het zag er uit als de onder arm van ” Popeye ”

Rust zou het doen, als alternatief was er een operatie maar de kans op herstel was 50% .  En zei hij wrang en veel betekenend.  ” Hier hebben ze nog geen pijnstillers voor uitgevonden.” Functies van de hand, vingers stonden dan op het spel,  dan maar rust. Tuurlijk werd die diagnose gesteld toen ie nog in Amerika studeerde en nog speelde,  geen nood dachten we. Specialisten zijn er ook in Nederland.  De diagnose was daar niet anders.

 

Dus keerde Felix  actief terug  naar het voetbal veld, en de gym. Tot aan vorige maand. Of ik een balletje met hem wilde slaan. Dat ontroerde me. Ik bedoel spelen met iemand met het niveau van ” bal op het dak 7 ” moet voor hem nooit een pretje zijn. Na een half uur zitten we samen op het bankje op de achterste baan. Zo anoniem mogelijk. Hij doet zijn armen naar voren en onderzoekt ze.  ” Toch wel pijn. ” Hij vertelt over de kwalen aan zijn bovenlijf. ” Onderlijf, benen eigenlijk nooit iets. ” Glas half vol we serveren nog wat.  Nog geen week later meldt ie dat ie zich heeft ingeschreven voor het “t Lear open.  Ik prevel nog iets van zou je dat nu wel doen, zo ” cold turkey ” en ongetraind, en er was toch nog pijn ?

En nu op deze gedenkwaardige 16 juli na meer dan een jaar van rust aan de arm stapt ie na 3 en half uur intensief spelen winnend van de baan. Let wel het is een beetje zoals de bijsluiters  van de banken.:  ”  Geen garanties voor wedstrijden in  toekomst ”  en zo is het, alleen het gevoel van een wedstrijd spelen, en hem gewoon niet te hoeven opgeven dat moet toch super fijn zijn geweest !

Er is meer op deze zondag. Ik hoop nog wat games te zien voor de buis van Roger Federer zijn finale pot op Wimbledon. Dat doe ik en heb er vertrouwen in.  Dan loop ik naar het station van Hilversum. Op naar stadion Galgenwaard. Leuk met  Buitenveldert dames 4 waarin Britt speelt  naar het Nederlands elftal.   Handig met openbaar vervoer. Bedoel het is hemelsbreed 13 km. Er zijn pendelbussen ingezet vanaf het centraal station. Perfect ! Natuurlijk heb ik mijn bedenkingen. De NS en ik zullen nooit vrienden worden en echt ik wil het zo graag !   Ik had de NS ap  nog even gecheckt, maar volgens de laatste info zou de trein van iets voor 4 uur direct naar Utrecht gaan. Niet dus en blijkbaar geen enkele trein richting Utrecht.  Ik kan met de ingezette  bus word me voorgespiegeld. Ik besluit via Amersfoort te gaan toch met de trein. Eureka het werkt ! Oranje shirts in de trein, waanzinnig, en de sfeer is uitgelaten en gemoedelijk. Dagje uit gevoel. Niemand is opgefokt, heeeeel veeeeel papa ‘s, mama’s met hun kinderen. En verdomd de pendelbussen zijn er !

 

Vak ij – z is als achter het doel. Ik sluit aan bij het team. Ik stel vast dat ik “underdressed ” ben, iedereen in het oranje behalve coach  Chris die  praat me bij  over  derde klasse volgend seizoen, terwijl hij zich afvraagt wie er in godsnaam aan het zingen  ( playbacken ) is  en ik meld hem trots dat het Sharon Doorson is. Hij probeert nog even of die misschien bij Idols of andere talenten jacht is opgekomen maar ik verzeker hem dat dat niet zo is. Hij kijkt wat verdwaasd over het veld. We zingen het volkslied mee. En doen de ” waves ” mee. En juichen als Nederland de score opent. De inzet is waanzinnig. Puur ongekunsteld en geen gedoe. Maxima en Alex zien dat het goed is. Nederland wint. 23 000 tevreden mensen, geen ISIS bomgedoe, vrede op aarde !

Op de weg terug lees ik dat Roger Federer zijn 8e (!) Wimbledon titel wint. Wat een klasbak ben je dan ! En als klap op de vuurpijl wint Bouke Mollema een etappe in de tour de france en als ik thuis kom en de avond etappe bekijk zie ik het gezicht achter de stem van  het Belgische sportprogramma Sporza Michel Wuyts. Ik houd van zijn stem, vakmanschap, en van zijn enthousiasme !  De avond loopt op zijn einde. Gedenkwaardig  (sport) dagje!