Tevreden onder een dekentje

Het is precies een week geleden. We vierden 5 december. Tony is kok van beroep en ook nog eens Italiaan. Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar als een Italiaanse kok zijn diensten aanbied zeg je niet snel nee. 5 gangen werden het. De ene nog lekkerder dan de andere. En als dan ook nog iedereen werk gemaakt heeft van wat pakjesavond heet, wat dichtregels, maar vooral de aandacht voor het pakje. De hele familie present, mijn zus Sabine erbij, we doen dit al jaren zo.

Felix had me al in gefluisterd dat ie een ” dekentje ” van Juventus voor Tony had gekocht. Besteld bij Amazone Duitsland. Natuurlijk Italië, het land van ” calcio “. het land dat ontredderd de WK volgde, want ze hadden zich niet gekwalificeerd, ze waren er sinds 1958 (!) altijd bij. Laten wij Nederlanders bescheiden blijven want ook ” wij ” ontbraken er.

De dankbaarheid droop er vanaf. Alsof ie de hoofdprijs in de loterij had gewonnen. Felix genoot.  En Tony bekeek en spreidde het dekentje uit. Voorzichtig en ultiem gelukkig.

Cindy vertelde later dat het dekentje direct gewassen moest worden zodat ie er onder kon gaan zitten bij de eerst volgende wedstrijd van Juve. Hoe mooi is dat gevoel van geluk. Onder het dekentje van Juventus !

Advertenties

Als je veel van iemand houdt, dan geef je het mooiste wat je hebt…

Een kaart met die tekst erop kreeg ik onder mijn neus geduwd. Letterlijk geduwd. De kaart ziet er uit als sterren in een heelal. Het onmetelijke heelal. Direct ben ik op mijn hoede. Goudkleurige sterren dat zal het zijn. Goud is de achterliggende gedachte. Het lijkt me niet meer dan billijk. Ik ben voor een klus op de Margriet Winterfair. Een fenomeen waarvan ik nog nooit gehoord had. Het vindt plaats in de Brabant hallen. Er zijn stands met van alles. Gluten vrij eten,  modeshows, kettingen, wenkbrauwen er iets mee doen, kleding van Promiss, Espresso, Centerparcs, brood kun je bakken, koken kun je er doen, natuurlijk is er zoetigheid, het duizelt, dat moet ook wel, want 15 000 bezoekers (  95% vrouwen )  per dag schuifelen door de 6 hallen die zich verzuipen in de magie van de december maand. Van glühwijn, kerstverlichting, koortjes die optreden, en vooral zijn ze op zoek naar koopjes. Want dat is de truc, Black Friday met een kerst sausje.

 

Goud dacht ik dus. Ik bedoel ben niet zo van sieraden, maar als ik iets uitzoek dan maak ik daar werk van, en ja dat geef je aan iemand van wie je houdt. Ik was er maar 1 letter vandaan.

Ik zei niets en keerde de kaart om.  ” God houdt van jou . Hij geeft jou het mooiste cadeau.! ” De vrouw in de stand ging los, ze zag dat ik het las, en dat betekende voor haar de vrijbrief om deze heiden, deze katholiek afvallige te vertellen over het cadeau. Want Jezus is Gods cadeau voor mij, voor ons allemaal, en iedereen die in Hem gelooft zal niet verloren gaan, maar voor altijd leven  !

Ik zag haar lippen bewegen maar sloeg de zinnen niet langer op. Ik dacht aan kruisridders, aan moord, en gaan oorlogen niet vaak juist om het geloof. Ik dacht aan tobbende priesters, aan kindermisbruik, aan de dienaren van het katholieke geloof, hadden die dan ook het eeuwige leven ?

Iedereen zijn ding antwoordde ik. En probeerde uit te leggen, dat er ooit iets begonnen moest zijn. Of het Allah, God, of the Big Bang theory was, of ET phone home, ik zou het niet kunnen vertellen. Ik schuifelde verder, wat beduusd, en een vrouw met een polyurethaan ( lees stretch nep leer nauwsluitende ) broek maat 44 vroeg mij waar je de goodiebag kon krijgen. Bij de shopper stand in hal 6 antwoordde ik alsof ik er verstand van had.

 

 

Merci

Tintin kende de routine. Het was rond negen uur s avonds. Hij parkeerde het vervangende busje dat de inval route reed voor de Dreef die dicht was parallel aan waar hij zijn wendbaar kleine busje door manoeuvreerde langs het immense flats bij Vollenhove. Toen Tintin een broodje had gegeten bij de snackbar waar hij bevriend mee was geraakt vertelde de hardwerkende uitbater dat de zaken goed gingen.  Het was een kleine snackbar. Weinig volk binnen. De frituur draaide overuren. ” Een achterland van 15 000 mensen. Daarvan heb je er niet zoveel van nodig voor goede omzet. Bezorgen dat doen mijn zoon, en mijn broer. ! ”  Tintin verbaasde zich over het woord ” achterland ” .

Daar stond de zwaaiende vrouw. Hij kon haar uittekenen. Alles leek grauw aan haar. De lange vormloze t/c chintz met een coating jas in  ” huntergreen ” . Het ging tot over de knie. De rok was wollerig, lang, zwarte schoenen die hem deden denken aan zijn toen slecht ter been zijnde oma van zijn moeders kant. De kousen of panty was van het zelfde kaliber dik, ouderwets. Het haar was pierig grijs, slecht onderhouden. De bril was slecht gekozen, te groot montuur. Het gezicht was wit en angstig.

Tintin stapte uit met het een mega klein opstapje, zo ’n plastic ding dat je bij de Action of Blokker ( voor hoe lang nog ? ) ziet. Tintin zette het opstapje vlak voor het busje. Hij pakte haar tas aan. ” Daar gaan we.. ”  Ze steunde op zijn schouder en bracht haar rechter been, het was altijd eerst het rechter been op het opstapje, dan volgde het linkerbeen. Dan waren de beide voeten op het opstapje. De volgende stap was maar een paar centimeter verder. Dat was makkelijk.  ” Dank je wel ..” Haar stem was van zuiver kristal. Een nieuwslezeres, dat kaliber. Tintin was er aan gewend geraakt die paar weken.  Het busje zat vol. Ze moest tot het eindpunt.

De stemming in de bus was die van verbazing en melancholie. ” Ik zal het busje missen. het was makkelijk, en ik heb mensen leren kennen hier in de bus. Leuke gesprekken. Zelfs mijn buren leren kennen in deze chaos. ”  Tintin zweeg, de muur van lange flats links van hem. De fletse vrouw liet haar beste kant horen, haar kristallen stem.  ” U bent geen buschauffeur.. ”  Tintin antwoordde dat ie niet de papieren had maar wel deze mini uitvoering kon rijden. ‘ Wat gaat U nu doen. ”  ” Iets anders ..” antwoordde Tintin.  Ze  arriveerden bij het eindpunt. Tegenover het Chinese restaurant met de toepasselijke naam van een Kuifje album. De Blauwe Lotus. Tintin pakte het opstapje. Ze steunde weer op zijn schouder en ze stond op de stoep. Tintin zag haar opluchting zoals ie elke keer gezien had. Hij gaf haar tas terug. ” Ik heb iets voor U. ”  En ze gaf hem een doosje Merci. ” Dat kan ik niet aannemen mevrouw, maar het is lief van U. ”  Ze lachte even. De kristallen stem zei dat ze het niet terug ging nemen.  ” Merci ” antwoordde Tintin ontroerd.

Toen de “roze ” leiderstrui van zijn schouders gleed

Trots had Tintin de banden opgepompt. Het voelde als een soort bekroning op de bijkeuken op ruimen waar het ding met lege banden stond te schimmelen. Okay, de voorrem moest wat aan gedaan worden, wat hij niet kon, maar een fietsenmaker ongetwijfeld wel en het zag er zelfs voor Tintin niet moeilijk uit. Hij fietste er even op. Ouderwets drie versnellingen. Trapte soepel weg. Versnellingen deden het.  Achterrem was safe, prima ! Hij voelde zich snel het kind wat ie was en dat  hij aan de kop van het peleton sleurde. Dat ie Erik Breukink was, en attent moest meerijden omdat ie in het roze van de leiderstrui fietste omdat ie nummer 1 was in de Giro !  Hij fantaseerde hoe Theo Koomen hem begeleidde naar de finish. Trots bekeek hij de fiets. Degelijk handig niet te zwaar. Ideaal voor de kleine boodschappen in het dorp.

” Eef kijk eens, heb de banden opgepompt, je kunt er zo mee weg fietsen nu, alles doet het verder alleen voorrem moet ik even mee naar de fietsenmaker, zadel al op ideale hoogte voor je, echt je voelt je direct een soort Ireen van Moorsel !  ”  Op het moment dat ie het zei had ie al spijt.  Hij zag Eef haar vragende gezicht. Het sprak boekdelen en was niet onder de indruk.  ” Dat ding is volledig out dated. Bizar dat dat kan maar hij is echt volledig uit de mode. ”  Ze deed een groene vuilnis bak open en flikkerde er de bladeren van een halve berk in.

Tintin was in shock.  ” Maar waar heb je het over ?   Dit is gewoon degelijke damesfiets, dat is toch prima, ik bedoel daar gaat het toch om ?  Alles wat nieuw is en hip dat wordt hier binnen een mum van tijd gejat. Gewoon makkelijk met  de fiets Bussum in dat is toch een fijn idee ?  ”

” Ik heb al een degelijke auto. Een degelijke fiets zit ik niet op te wachten. Het ding is over zijn houdbaarheidsdatum heen. Ik word er niet blij van. ” Ze keek even op en zag Tintin ’s teleurstelling.  ” En die Ireen van Moorsel dat was toch die atlete met een eetstoornis ?  Daar voel ik me ook niet echt mee verbonden. ”  Amen, dacht Tintin, en hij voelde hoe de roze leiders trui van zijn schouders gleed.

 

 

De binnenlopende mail met narigheid

Bret probeerde zijn gedachten  erbij te houden. Hij zag vanuit zijn uithoeken op zijn Samsung een WA binnenkomen.  Of hij Susan van de kinderopvang kon ophalen las hij snel. Hij staarde even in zijn glas gin tonic, wat allang niet meer koud was. Er waren drie ijsblokjes geweest, dat had ie gezien, maar nu niet meer zichtbaar. Het schijfje citroen leek aan het verschrompelen, hij zag dat het vruchtvlees wat aan verkleuren was. Met de zwarte plastic stamper roerde hij wat nutteloos, en zag de koolzuur, tot leven komen, als onderhuids gas bij Loppersum.  Hij dacht aan zijn Parkmobile app en wist niet meer of ie het aan had gezet ja of nee. Hier op de Willemsparkweg kon dat in de papieren lopen.  Hij checkte snel zijn potsierlijke Breitling die hij ooit van Jacqueline had gekregen. Het was vier uur, de kinderopvang liep tot half vijf toch ?  De laatste slok van de lauwe Gin – tonic verhoogde de feestvreugde niet. Hij wenkte de jonge blonde serveerster, die professioneel met een vol dienblad wit bier neer zette voor wat te uitbundige zwaar kakkerige studenten.

Mooi uitzicht op de achtergrond het overvolle Vondelpark. Ze droeg een witte strakke blouse, een tight fit lycra/  katoenen jeans, met Stan Smith Adidasjes.

 

Stan Smith veranderde nooit, generaties lang leek ie elke weer mode te zijn. ” Nog een keer hetzelfde meneer  ?  ” Hij knikte zonder het aan Jacqueline te vragen.  Hij merkte dat zijn ex haar financiële betoog aan het afronden was. Ze zag er goed uit. De Oakley zonnebril steunde op haar donkerblonde gekrulde lokken. De grijze ogen glinsterden, waren fel, en open.  Het viscose jurkje in een zwart witte drukke print was goed gekozen. Aan haar voeten zaten witte canvas sneakers, haar lange bruine benen leken gespierder, de scheiding had haar goed gedaan.  Hij wilde niet weten of ze een ander had. Vast wel. De Gin Tonic en de Chardonnay met ijsklontjes apart in een ander glas werden geleverd. Hij tipte de studentikoze professionele serveerster ruimschoots. Hij nam snel een slok, de bittere smaak deed hem goed en het was koud. Hij wist weer waarom ie gescheiden was. Haar stem konk bijna spottend. De messen werden geslepen altijd weer.  ” Dus hoe wilde je dat oplossen Bret ?  ”  Ze leunde wat achterover en sipte kort van haar glas en keek hem onderzoekend aan.

Bret vroeg zich af hoe laat Djokovic tegen de Let Gulbis zou beginnen op Roland Garros, hij dacht in de avond sessie, dan kon ie dat nog lekker op Eurosport volgen. Hij was op schema verder. Zo zou hij Susan gaan halen bij de kinderopvang. Gek dat ie niet 1 keer aan de zaak had gedacht.  ” Ik ga het oplossen Jacqueline. Zet nog even op de mail hoe je het precies ziet. Laat ik het even bezinken en kom bij je terug. ”  Hij zag haar zuchten.  Hij stond op en dronk zijn glas snel leeg. Hij legde kort zijn hand op haar schouder en liep weg zonder om te kijken. Hij checkte zijn telefoon en tot zijn geruststelling zag ie dat ie Parkmobile had ingesteld. Toen hij zijn auto in beweging zette en naar de kinderopvang reed via de file van elektrische bakfietsen in Amsterdam – Zuid zag hij de email van Jacqueline al binnenkomen. Hij besloot de narigheid nog even in de on open gemaakte mail te laten.

Altijd geduldig ook al is het antwoord al 10 keer gegeven

Soms vergeet ik het fenomeen. Dat is wel toepasselijk. Het vergeten. Daar draait het om. Maar ik kan het terughalen. Nog wel. Onmiskenbaar de blik. Wazig. Ik weet dat mijn zus Hélène er echt bang voor is. Want het komt nogal voor in de familie. Ik sta daar nooit zo bij stil. Het is niet dat ik het wegstop, ik ben van het realisme. Maar verrassingen zijn er nog genoeg in het leven. Wie gisterenavond een tientje op RKC had gezet gisteren is vandaag een rijk man na de winst op PSV ! Zoiets dus. Mama luisterde goed. Zoog de verhalen op. Geïnteresseerd in een ieder. Ze wikte en woog, dacht na, zag de humor of het verdriet. In opvatting was ze modern.  Tuurlijk is het schrijnend als je haar dan ziet zitten, of zitten is een groot woord. Lopen wil ze, dribbelen. En ik dribbelde met haar mee tot ze een kop thee wilde en gulzig dronk. Even maar en het lopen was sterker dan wat dan ook. Ik stopte met dribbelen, en dan was ik bij elke dribbelronde de ultieme verrassing. ” Wat een bekend gezicht, wat leuk ! ” riep ze dan, bij de volgende ronde herkende ze me als mijn vader, en de ronde daarna ‘ bingo ” haar zoon Peter, elke ronde een nieuwe verrassing ! De troost in de schimmige wereld van het alzheimer vervormde brein.

Ik zie het zuchten van mijn jongste zus Sabine. Tante José zus van mijn moeder had gebeld. Daarom hoef je niet te zuchten denk je dan, wel als het meer dan 10 keer is op een dag. Dan mag zuchten maar nooit opgeven. Sabine geeft altijd lief antwoord. Met heel veel geduld. Zoals ze dat ook met Mama deed. Bewondering. Altijd geduldig ook al is het antwoord al tien keer gegeven. Dagelijks.  Met de herinnering van hoe ze waren, dat mag niet vervagen, als een schim achter de mistige  horizon.

En nu is er diezelfde wazige blik van Willem. Anje mijn 84 jarige schoonmoeder verbaast zich waarom ie de afwas niet gedaan heeft. Boos wordt ze ervan. Hij weet niets meer van een afwas. Hij weet niets meer van afspraken. Is het wat je wilt zien of niet zien of niet meer kan onderscheiden. Na testen was alzheimer het oordeel. Dat kwam voor niemand als een verrassing behalve voor Willem zelf.

De witte krokodil

Hij wist wat er komen ging. ” Even naar binnen.” Hij had kunnen zeggen alweer, maar liet het achterwege. Hij wist dat dit fenomeen een aantrekkingskracht had wat hij slechts gedeeltelijk begreep. Het assortiment was in alle filialen gelijk, tenminste in Nederland. Hij volgt haar op de voet. De lucht van de overbekende rookworst vult zijn neusgaten. Overal ook hetzelfde. Bijzonder. Eef is Hema junk. Of ie in Bussum, Blerick, Middelburg, of Appingedam ligt, ze moet naar binnen altijd .

Ze liep naar de lingerie. Zorgvuldig bestudeerde ze de cup. ” Misschien moet ik deze proberen. ” zei ze meer tegen zichzelf dan tegen hem.

Hij dacht aan Marcel Boekhoorn. Als ie het goed begrepen had, kocht ie de Hema van een financierings maatschappij die er maar dolgraag vanaf wilde. De Hema maakt al 11 jaar verlies. De miljardair ziet er brood in. Netzoals bij Bakker Bart en die deal heeft hem geen windeieren gelegd. Of die van Lockhead, en natuurlijk Telfort.

Analisten zijn er niet zo zeker van of de Hema het gaat redden.

Marcel zit er ook wel eens naast. Telegraaf Media Groep, Spijker, Mc Gregor, dagblad de Pers, maar het leukste was toch wel die van de zeldzame witte krokodil die hij aanschafte, maar dit bleek een hoax, de krokodil bleek wit  geverfd en was gewoon ordinair groen.

Eef rekent af. De verkoopster vraagt of ze een Hema klantenkaart heeft. Eef schudt ontkennend haar hoofd. Hij bestudeert Eef haar gezicht. Het staat vastberaden. Een Hema ingaan altijd en overal, een Hema klantenkaart, niet aan haar besteed, terwijl Tintin daar anders over denkt. Ze loopt tevreden de winkel uit en lacht.

Tintin informeerde bij zijn vrouwelijke collega’s. Ze waren unaniem. Hema was een geweldige winkel ! Er werd door de dames wel minder gekocht dan voorheen, oorzaak Action. Maar Hema bracht ” feelgood ” effect.

Wat heeft Marcel gekocht ?  Een witte krokodil die niet wit is, of is het een briljante actie zoals die  bij Telfort ?

En Eef ?  Die staat bij de ICI – Paris. Hij hoort de conversatie glimlachend aan.  ” Maar uw collega zegt dat het 35 € kost en geen € 39 ! ”  De te zwaar opgemaakte verkoopster reageert verbluffend.  ” Dat klopt wel als U een ICI Paris klantenkaart heeft ! Maar ik kan die voor U aanmaken hoor ?  ”  ” Ja, doet U dit maar ! ”  Hij hoort hoe Eef haar adres geeft. ” De computer pakt Uw adres niet, zeker een nieuwbouw wijk. ”  Tintin komt niet meer bij. Eef kijkt hem aan. Een nieuwbouw wijk was het zeker niet.  ” Oh, het lukt nu.” bitst de verkoopster.

” Scheelt toch 5 € ” zegt Eef tevreden. Even twijfelt Tintin of hij zou beginnen of het niet zinvol zou zijn om ook een Hema klantenkaart te nemen. Dat zou ongetwijfeld meer dan 5 Euro opleveren. Hij zag haar tevreden gezicht. Hij ging er maar niet over beginnen en sloeg zijn arm om haar heen .