De ” mango smoothie ” in ’s Graveland

Ik nam een hap van mijn zalm wrap. Hij smaakte me goed, en had getwijfeld aan de ” Mango ” smoothie, maar had toch gekozen, voor een Spa tje rood. Ik stond achter het doel van het hoofdveld schuin achter de kantine van voetbal vereniging “s Graveland. Ik mijmerde wat voor me heen. ” Een zalm wrap, een mango smoothie ” dat klonk niet als voetbal kantine voedsel.. Eigenlijk was dat een patatje speciaal met dubbele mayonaise. Dat verkochten ze waarschijnlijk ook en beter dan de wraps.

Brtii nog in het shirt van Buitenveldert

Het decor was eigenlijk om door een ringetje te halen. De zon scheen, zoals ie moest schijnen op een dag zoals deze. Het was wind stil. Er was veel volk op de been die net zo relaxed leken als ik. De wedstrijd was vermakelijk maar dacht niet dat er nog veel ging gebeuren. De eerste helft had ik gemist. En nu wat ik had gezien was ’s Graveland de iets gevaarlijker ploeg. Ik bedacht me of ik de shirts van tegenstander ” Voorwaarts ” uit Utrecht mooi vond, het groen / zwarte verticale shirt was klassiek met de zwarte broek, en de zwarte kousen. Iets te donker, misschien. Hetzelfde shirt maar dan kobalt wit met iets bredere strepen had thuisclub ’s Graveland met zwarte broek en kobalt unie kousen.

Ik zag hoe dochter Britt als links back ver was opgerukt dichtbij het strafschop gebied, de bal knap veroverde, zich tussen twee verblufte Voorwaarts verdedigers vrij speelde, de 16 meter in ging en kort keek ze op hoe en wat, en met een korte venijnige schuiver met links liet ze de Voorwaarts keepster kansloos. Het zou de winnende treffer zijn.

Niet veel later kwam ze fris gedoucht aan lopen, triomfantelijk met twee ” Mango Smoothies ” We keuvelden wat, bekeken het 1e team wat geen kind had aan het arme Aalsmeer. Ik rekende uit dat Britt nu 16 jaar voetbalde. Een eeuwigheid eigenlijk. Ballet deed ze als kind, en na de zwemles van Felix als kind haalde ik haar op van de tekencursus. Nu mopperde ze dat focking Heerhugowaard een eind weg was, waar ze bezig was met een nieuwe “freelance klus”. Ik lachte en slurpte nog wat aan het rietje om de laatste stok binnen te krijgen. Wat een leuk rijk weekeinde bedacht ik me.

Waarin een klein leven groot kan zijn

Ik was bij vriend M en gaf hem de keuze voor zijn verjaardag. Ik had 2 boeken meegenomen die mijn aandacht hadden. Hij zou er 1 moeten kiezen ” Een klein leven van Hanya Yanagihara ” of ” De coolsingel bleef leeg – van Hugo Borst ” Ik zag M schrikken en zijn vriendin I hield kort haar hand voor haar mond. Ik keek wat hulpeloos want had die reactie niet verwacht. ” Het gaat, de Coolsingel bleef leeg worden ! ” Hij had zich weer herpakt. I zei dat ze naar het bewerkte toneelstuk waren geweest van Ivo van Hove naar aanleiding van het boek. En M was er uit gelopen. Hij kon het niet aan. Hij zat toen in een niet zo fijne periode. Het was ook een lange zit, vertelde I . Een dikke 4 uur. Dat begreep ik wel. Het boek behelsde 750 pagina ‘s, het was eind april. Dus nam ik het boek mee naar huis en begon het te lezen.

Natuurlijk wist ik een beetje wat me te wachten stond. En ja op 30 augustus had ik hem uit maar mijn God wat een ” v e r s c h r i k k e l i j k ” boek. Elke keer moest ik me er toe dwingen dit horror werk uit te lezen. Okay het gaat over innige diepe vriendschap en dat hield me op de been Maar de uitvoerig beschreven verminkingen, verkrachtingen, de amputaties van de benen. Want ja, je zou zeggen het gaat over vier vrienden, maar centraal staat Jude die zich ondanks zijn traumatische jeugd als top jurist kan ontwikkelen. Het boek en het toneel stuk hadden veelbelovende kritieken, en ging als warm broodje over de toonbank. Maar die 30e augustus begreep ik M helemaal. Dit had ik als toneelstuk of film ook niet getrokken.

Ik knipperde wat met mijn ogen. Keek naar de zalm kleurige muren die al wat afbladerden waarschijnlijk door de hitte. De contrast kleur was mint. Ilunion hotel las ik en ik wist ze specialiseerden zich en stelden zich tot taak om gehandicapten een baan te geven, wat ze als ” mission statement ” aangeven. De hemel is azuur blauw. Geen wolk te bekennen.

Ik denk aan vriendschappen. Aan het keizerlijke paleis Real Alcazar wat we bezochten, de weelde, de combi van stijlen waar Europa en het Oosten samenkomen, de oneindige rust in de aangelegde tuinen. Ik denk aan chronisch ziek, en waarom sommige simpele dingen niet kunnen oplossen. Een slijmbeurs ontsteking. Of ongrijpbaar schizofrenie. En ik zwem, voel de ontspanning. De kleine dankbaarheid in een leven. Het boek is dicht. Het nieuwe boek heet ” Voetbal stelt niets voor ” van Geert Vermeir.

De wonderbaarlijke waarheden van Jan Boskamp de ras Feyenoorder, die de littekens van de 2e wereldoorlog met zich meedraagt hoewel hij in 1948 is geboren, om alles ervan op te zuigen. Geen moeite te groot voor hem om alles te gaan zien, van Auschwitz tot Pearl Harbour en alles er tussen. Opgevoed met harde hand, een bijzonder mens, wat weinigen in hem zullen zien, en ja, van voetbal weet ie ook veel heel veel, alleen is ie niet zo naamvast, de man van de bijnamen, ” die kleine ” ( Messi ) , die rooie ( Piet Romijn ) en heel arsenaal anderen. De man die zijn baan direct opgaf om zijn vrouw direct te verzorgen toen de diagnose kanker was. Het leven zelf. Waar het kleine groot kan zijn.

Als ik later groot ben

Ik zag de Avro Tros documentaire Close up waarin dirigent Andris Nelsons werd gevolgd tijdens zijn verblijf in Amsterdam 2014 als hij de vijfde symfonie van Dimitri Sjostakovitsj komt vertolken met het concertgebouw orkest. Het DNA van Sjostakovitsj herkent Andris Nelsons. Sjostakovitsj ( 25-9-1906 / 8-8-1975 ) die in het begin van zijn carrière geloofde in de communistische idealen. Hij zou later in opspraak komen en onder Stalin was het moeilijk voor hem maar hij heeft Rusland nooit verlaten

Ik weet weinig van klassieke muziek maar kan wel beoordelen of ik het mooi vind en dat vond ik. Nelson” s lichaam taal is geweldig. De man heeft een strak programma, hij komt vanuit Boston, doet Amsterdam aan ( ik schat voor een week dat moeten we gokken ), dan naar Riga thuis, 1 dag en dan door naar Berlijn, optreden en weer terug naar Boston. Hoe hij in een kort tijdsbestek het concertgebouw orkest gaat kneden en zeg maar trainen was in mijn ogen fantastisch. Kreten en opmerkingen die ik maar gedeeltelijk kon volgen. Tussen de muziek door knalt of fluistert hij zijn opmerkingen er doorheen, neuriet, trekt grimassen, lacht of kijkt moeilijk !

” Elke vijfde symphonie daarin lijkt het onvermijdelijke noodlot terug te vinden ”

” Kunnen die Celli iets zachter ? Jaaaaa zo .” ” Lage octaaf ! ” ” Dit stuk is een enorme sprong, hier is de duisternis taaa taaa taaaaaaa, en nu naar het licht, allegro ! ” “Voorzichtig, onvermijdelijk die puls, zwaar, paaaapaaaapaaapaaaa, er is geen warmte over wat je voelt, maaaaaar nu komt de ziel , voel je het beetje warmte ?? Espressivo nuuuu ”

‘” Warm, nu naar eng en dan het diminuendo !!! ”

” En nu de opmaak lager.” ” Nu de overdreven blijheid. ”

Nelsons laat het Amsterdams Concertgebouw orkest onder de huid kruipen van Dimitri Sjostakovitsj. Hij onderwijst. ” Vergeet niet, de geschiedenis speelt hier een rol. Denk aan de metalen rol van Lenin, hij moest het zo doen, maar ik geloof niet langer in hem, ik geloof nog wel in God . Alles is dramatisch nu, droevig, nu diminuendo molto en nuuuuu de celesta er bij ! Perfect ”

” We zijn bij 120 ! ” ” Beetje dwingend nu en nu lange taaaataaaaataaaaa, het moet zo, jaaaaa ” ” Morgen bij de uitvoering gaan we nieuwe kleuren ontdekken ! ” Fortissimo ” ” Nu komt een soort Russisch jodelen ( gelach van het orkest ) ” ” Neee, vergeet niet DIT mag niet prettig klinken, dramatisch nu jaaaaa, diminuendo molto ”

In een mijmering meer voor zich zelf zonder het orkest . ” Ik ben van de laatste generatie die de Sovjetunie nog gekend heeft. Het was niet ideaal. Maar 1 op de vier kinderen deed wat met muziek maar ook cultuur of sport. En dat was onze passie. Het is verbluffend hoe snel je aan luxe went. Vroeger was onze passie die luxe ”

‘Dit is niet de geruststellende muziek van het kapitalisme,’ zegt Nelsons tegen het orkest. ‘Het moet meer zijn dan alleen maar mooi. Agressief. IJzig. Die uitersten zijn belangrijk bij Sjostakovitsj.

Als kleine jongen keek ik naar schilder Sating. Wat mooi dat wil ik later. Zo secuur met een kwast bezig zijn. De geur, het werk, fantastisch leek het me. De realiteit is dat ik alleen achter de kasten mag schilderen, maar zelfs dat is misschien een illusie. Ook wilde ik die man worden op de kermis. Wat mooi al die kreten. ” Zwieren zwaaien, en penningen aaaan de kasssssa. ” Of vuilnisman, achter op die rijdende auto nonchalant springen, geweldig, en dat apparaat bedienen !

En nu, nu wil ik later als ik groot ben dirigent worden, 1 met de muziek zijn, het kunnen lezen, het voelen, deel uit maken van een professioneel orkest. Zoals de super sympathieke Andris Nelsons !

40 is ie nu gewoon

Als je aan mooi efficiënt tennis denkt. Klassiek ook, met enkelhandige backhand, slice top – spin of vlak, de fore – hand in alle vormen. De techniek in optima forma, het inzicht, de service, de houding, het lijkt hem allemaal zo makkelijk af te gaan. Volksstammen zijn zijn idool geworden, en als ze groot zijn, merken ze dat ie er nog steeds is. Wimbledon 2021 waar ie in de kwart werd uitgeschakeld tegen Hubert Hurkacz deed me pijn. Die laatste set 6 – 0 was verschrikkelijk. Laat hem nog 1 keer vlammen op een Grand Slam, of gewoon een ATP kaliber ABN AMRO Rotterdam. En daarna doen we het wel met de foto s, de ontelbare you tube filmpjes van zijn prachtige carrière. Go go go Roger Federer !

De euthanasie borrel

In 1996 in de maand juli had de dokter van mijn vader de euthanasie verklaring nog eens er bij gepakt. Mijn vader had kanker in een ver gevorderd stadium. In september 1995 had ie te horen gekregen dat ie nog een jaar zou leven. Van de mededeling direct naar de euthanasiepapieren dat weet ik nog. Ze werden in de gang op het kastje gelegd. Lijden dat zou hem niet overkomen. Mijn vader was al aan zijn bed gekluisterd.in juli, Steeds had hij de handschoen niet opgepakt. De vrouwelijke arts vertelde hem keihard wat er zou gebeuren als ie nog langer zou uitstellen. Ik zal het niet herhalen, maar het verhaal was gruwelijk. De tranen kon ik nog verhullen. Ik keek het al uitgemergelde lijf aan. Het weer was prachtig. De zon scheen door de appelboom heen naar binnen. Hij keek op en zei. : ” Het is prachtig weer, ik blijf gewoon nog even.” Ik zweeg. Bedacht me dat ik nog wat later met hem dit gesprek zou voeren. Maar nog geen week later, was hij niet ” wilsbekwaam ” meer zoals dat heet wat zoveel zegt als, hij kan het zelf niet meer beoordelen, Mijn vader’s lijf was beresterk, het lijden was er niet minder om. Hij zou in september 96 sterven.

Oom Marcel

We schrijven nu 18 juli 2021. Mijn vaders jongere broer Marcel is inmiddels 75 jaar en ik ben met mijn zus Sabine naar zijn ” borrel “. De aanleiding is voortschrijdende dementie en de bewuste keuze van Marcel om niet in een tehuis te belanden. In alles lijkt het op een gewoon feestje. Er wordt geanimeerd gepraat, de zon schijnt, er zijn hapjes, drankjes, zo had Marcel het zich voorgesteld en zo gebeurde het. Er wordt geproost op de beslissing. Even hangt er een stilte. Weinig is zeker in het leven, de dood is een vast gegeven, maar 99% weet niet wanneer hij of zij gaat.

” Over 13 nachten is het over. ” Dat hakte er in bij me. Ik denk aan toen ik een jaar of 14 was. Meestal ging ik een weekje naar Oma, tante Gerda, en naar oom Marcel.. Opa Bake was jong gestorven aan kanker, en Marcel werd op 20 jarige leeftijd het nieuwe gezicht van dansschool Bake. Met zijn zus Annemie was hij 1 van de betere dans paren van Europa.

De dansschool floreerde toen ik daar als kind op vakantie kwam. De grote vrijheid en de dynamiek en energie waren enorm. Marcel ging naar Kick van der Vall om daar nieuwe kleren te kopen, dan werd er naar de plaatselijke platenboer gegaan om de ” top 40 ” aan te vullen. S’avonds werd er gebikkeld, dan nog schoongemaakt. Zondagavond was er ” vrij dansen ” een gouden formule. De jonge jeugd die nog niet ergens naar toe kon ( lees uitgaan ), ging naar Dansschool Bake. Vaak hadden papa en mama daar ook nog gedanst en wisten ze daar zit het wel goed. Het zijn de 70 er jaren.

Marcel trouwt met Francien, Annemie met Michel Léon en verkast naar Frankrijk, jongere broer Silvo trouwt met Hermy. Ik herinner me de zaterdagen, wanneer Hermy en Silvo langs kwamen, ” tante ” Jans van Wezel, en Annie van Wezel die werkte bij de Jamin en altijd chocolade meenam elke zaterdag weer. Zus Gerda die bij de Bakes woonde en werkte zag dat het goed was. En oma Bake kookte voor de hele meute of patat liet komen die ik dan ging ophalen, en mocht dan met het wisselgeld flipperen in de snackbar.

Ik bedacht dat ik ook wel zo ’n leven wilde, maar ik zag hoe er gebikkeld moest worden. Want dat konden ze. Francien en Marcel, tante Gerda, en oma Bake en al die anderen.

” Het is goed zo. Voor mij geen tehuis. Ik heb flamboyant geleefd. 13 nachten en dan is het zover. En toen die pacemaker er weer uit lag. ” Hij schudde zijn hoofd. Hij maakte vaak de grap. ” Mijn medisch dossier is groter dan dat van Prins Bernhard. ” Jammer genoeg klopte dat ook. Van alles mankeerde hij, de gekste dingen. Operatie op operatie. Pijn was hem heel goed bekend. Ik zeg hem dat ik het moedig vind. Heel moedig. Respect.

Ik kijk even naar zijn vrouw Francien, onvermoeibaar, Charissa zijn jongste dochter net een huis gekocht waar veel aan moet gebeuren. De aardse dingen. Ik zie vriend van de familie Louis, hij knipoogt kort. Ik zie Sabine, mijn zus die jaren voor Francien en Marcel werkte. Ik weet hoe moeilijk zij het er mee heeft.

Vandaag om drie uur was het aftellen afgelopen. Ik bel Louis en hij zegt dat het mooi was, waardig en moedig. De mist om zijn hoofd is verdwenen. Het is klaar. Een kleurrijk mooi mens, oom Marcel is niet meer. RIP.

Global warming ?

In Adelaide Australië heeft het wat gevroren, dat is niet direct alarmerend. Je doet wat handschoenen aan, en een extra trui, dan kun je verder, daarbij komt het is er winter, maar niet de winters die wij kennen natuurlijk. In Canada ging het al wat verder zo n twee weken geleden, Ook in de US. Temperaturen van rond de 50 graden Celsius. Lucifertje erbij en we hebben weer een aardig bosbrandje. Dat was wel extreem te noemen.

Gisterenavond zag ik een weerman worstelen met weermodellen en hij probeerde uit te leggen dat er tussen twee fronten een soort cocon werd veroorzaakt zodat er zoveel water ging vallen waar niemand op gerekend kan hebben, en dat dit overeenkwam met getallen ( liters water door de rivieren including smeltwater ) en rekenmodellen waar pas in 2050 op gerekend werd !

Pinkeltje Timmermans had al luchtig geventileerd dat er om de klimaat doelstellingen te halen maar eens moest beginnen om een ” eurootje ” extra accijns te gaan rekenen per liter. Daar is het ” kwartje ” van Wim Kok een lachertje bij.

In Duitsland verdwijnt gewoon een heel dorp. ” Deutsche Gründlichkeit ” waar dan ? Of wij Nederlanders, de veroveraars van het ” water ” met de Koning die het ” water ” een warm hart toe draagt en zich voor het watermanagement inzet. Hij kan nu in Limburg beginnen dat had ie ook zelf nooit kunnen verzinnen.

De natuur schijnt het toch altijd nog te winnen. Stikstof en Co 2 beleid ten spijt.

Rekenmodellen of niet.

Is it coming home ???

1966 was het de laatste keer dat Engeland wereldkampioen voetbal werd. Toen was dat zoiets als logisch. Op dat wereldkampioenschap speelden illustere mooie helden als keeper Lev Yashin van Rusland, Eusebio, de ster van Portugal, Pele die in 1970 wereldkampioen zou worden met Brazilië, Franz Beckenbauer die dat huzarenstukje zelfs 8 jaar later zou herhalen in Duitsland. Geschiedenis dus.

Ik denk dat elke Engelsman van boven de 65 de opstelling van het Engelse team uit dat jaar kent. Met Gordon Banks, de legendarische keeper, de iconen van Manchester United; Sir Bobby Charlton, straatvechter Nobby Stiles ( met twee tanden in zijn mond ) met het broertje van Bobby, Jack Charlton bijnaam ” the Giraffe ” vanwege zijn kopkracht, met mooiboy Alan Ball, en gewaardeerde krachten als Martin Peters, en Sir Bobby Moore. De wedstrijd van de wel of niet goal van Geoff Hurst, die wel werd gegeven maar of het er 1 was weet niemand volgens de Duitse keeper Hans Tilkowski was ie nooit helemaal over de lijn geweest. Een Sky onderzoek vele jaren later zou beweren dat de bal wel degelijk over de lijn was geweest . Maar dat lijkt mij wat Engels ingekleurd.

Legendarische wel of niet goal de 3 -2 van Geoff Hurst, in de finale op Wembley WK finale 1966 tegen Duitsland

Sindsdien won het Engelse team nooit meer een toernooi. Sterker nog sinds dat jaar stonden ze niet meer in een finale. Ze kwalificeerden zich zelfs niet voor het WK in 1974 en werden door Polen uitgeschakeld in de voorrondes.

In 1996 was het gewoon 30 jaar geleden.

Ik was in mei van dat jaar in Hongkong en ging een hapje eten in restaurant ” the Jump “. De eigenaar excuseerde zich. Mijn mond viel open. Het hele interieur lag in puin, er waren nieuwe tafeltjes ingezet, en de eigenaar verzekerde me dat het vanaf volgende week weer normaal zou zijn. Op de vraag ” What happened ? ” antwoordde hij luchtig dat de Engelse voetbal selectie was langs geweest. Een avondje uit de band gesprongen, het was uit de hand gelopen, daarna hadden de spelers even wat ” cash ” gelapt en zo kon de nonchalante eigenaar zijn interieur, spiegels, tafels, toiletpotten vernieuwen..

Diezelfde selectie zou van de British Airways machine waarmee ze terugvlogen niets heel laten. Terry Venables de toenmalige coach kwam onder vuur te liggen maar het was snel vergeten toen hij het team makkelijk door de eerste ronde van de EK hielp.

In dat jaar zou Gareth Southgate als speler de beslissende penalty in de halve finale tegen Dtuitsland missen. Diezelfde Gareth Southgate is nu trainer van het Engelse team dat nu bijna lijkt te bestaan uit ideale schoonzonen, die netjes doen wat er gezegd word, in ” normale ” hotels slapen en geen super resorts bewonen zoals bij de vorige trainers. De lessen lijken geleerd en hebben zich met slechts 1 goal tegen naar de finale gespeeld.

In 1996 in de aanloop van de EK maakten de ” LIghtning Seeds ” David Baddiel en Frank Sinner een comedy duo het nummer ” Three Lions on a shirt ” refererend aan het allereerste voetbal shirt van het Engelse team waar drie Leeuwen opstonden in 1872 tegen Schotland. De drie leeuwen zijn er nooit meer af geweest. Als eerbetoon aan de helden van 1966 vonden the ” Lightning Seeds ” het wel weer eens tijd voor een kampioenschap.. Sinds die tijd is het lied een klassieker tijdens bijna elke interland van Engeland. En de mythe leeft nog steeds. Toen in 1996 zongen ze al ” 30 years of hurt / never stopped me dreaming ” En de droom lees nachtmerrie is verlengd met nog eens 25 jaar erbij !

De video is een must see “. Football is coming home ” maar eerlijk gezegd hoop ik dat ie nog wat verlengd gaat worden want Italië heeft mijn gun factor, en speelt het veel mooiere voetbal.. En ze zingen het volkslied ook wat fanatieker dan de toch fanatieke Engelsen !

Je zou het bijna vergeten

maar Wimbledon 2021 staat op beginnen. Nederlandse inbreng direct gekwalificeerd zijn Aranxta Rus en Kiki Bertens ( laatstgenoemde heeft haar afscheid aangekondigd van de tour ), en via het kwalificatie toernooi dat werd afgewerkt op Roehampton hebben zich heel knap Lesley Pattinama – Kerkhove en Tallon Griekspoor toegevoegd.

Wat een sport zomer is dit aan het worden. Tour de France start zaterdag, de EK nog bezig in alle hevigheid, en dan als toetje de Olympische Spelen in Japan.

Prachtig plaatje van de ” umpires ” van dienst op de grasbanen van Roehampton, heeft Uw tennisclub ze nog die schedsrechterstoelen ?

Heerlijk, helder,

Heineken !

Okay, ik ben voetballiefhebber, maar de EK heeft me ( nog niet ) in zijn greep. Maar deze reclame over de legendarische penalty van Francesco Totti tegen Nederland EK 2000 in de Amsterdam Arena. ( weet je nog Jaap Stam schoot hem letterlijk het stadion uit, ik denk dat het Oranjes slechtste penaltyreeks ooit was. ) Enfin, in Italië is deze reclame een ongekende hit. En hoe kan dit nu al 20 jaar geleden zijn !

Proost !

Selectie van rondje ” tweets ” op de maandagmorgen

Ik zie een foto van een verlaten Westerpark in Amsterdam op de zondagavond en je hebt het idee dat je naar een foto van een vuilnisbelt zit te staren. Boris Johnson die een interview afgeeft waarin hij zegt nauwelijks te zijn voorgelicht over de Ierse grens kwestie voor de Brexit. ( Pinokkio Boris )

Pieter Omtzigt met 430 000 voorkeurstemmen verlaat het CDA nadat ie door een vracht fijne partijgenoten voor rotte vis is uitgemaakt in een uitgelekt document, en gaat als 1 mansfractie verder met een zetel als ie terug keert van een burn – out. Ik vroeg me af of je dan niet meer zetels zou kunnen claimen aangezien 430 000 stemmen er nogal wat zijn maar dat mag niet volgens de spelregels.

” Sleepy Joe Biden ” ( volgens Donald Trump ) blijkt veel minder ” sleepy ” dan door iedereen gedacht en maakt met 7 miles reuze stappen een eind aan de milieu desinteresse van diezelfde Trump, en maakt handig gebruik van de ” goede ” dingen wat betreft de China buitenland politiek. Joe is op Europese tournee, en deed Cornwell aan voor de G7 top en dan nog Brussel en er staat ook nog ontmoeting met Putin op de rol.

Formatie in doodlopende straat. Kaag en Rutte niet in Den Haag maar ” elders ” in Europa, en de Koning laat zich ouderwets gaan in de Amsterdam Arena , en je ziet Maxima denken. Joh, doe normaal je bent geen 18 meer, ( echt prachtige ” tweet ” was dat. )

Djoko geeft aan dat winnen van Nadal op Roland Garros zoiets is als de Mount Everest beklimmen, om vervolgens Tsitsipas in de finale te verslaan. Bij de dames verraste de 25 jarige Barbora Krejcikova om zowel single als dubbel te winnen.

In Berlijn blijkt er een Steffi Graf stadion te staan. Weer wat geleerd, en dankzij de tweets van Saskia Noort weet ik dat het woord ” starnakel ” stomdronken betekent en dat ” feromonen ” signaal moleculen zijn van gelijkgestemden. Leerzame maandag.

De Russen fluiten de Belgen uit als ze uit respect voor ” strijd tegen rascisme ” knielen voor de wedstrijd. De Belgen winnen vervolgens met twee vingers in hun neus En begin ik Ursula von der Leyen steeds meer te waarderen. Haar sneer naar de Britten toe is er 1 van formaat en ik verwacht daar nog wel een staartje.

Afsluitend is de aanvoerder van het Deense elftal Simon Kjaer een held. Een echte Viking, hij reanimeert Eriksen voordat de specialisten het over nemen, hij organiseert een kordon van spelers om de neergevallen speler, troost Eriksen zijn vriendin, maar kan niet voorkomen dat er toch gespeeld moet worden. Ik verwacht dat Simon Kjaer filmaanbiedingen krijgt in het genre ” Vikings “. Superman is een “watje” vergeleken met Kjaer.