De intrigant van de hysterie en de waanzin vanuit de trainers dug out

Ik val maar met de deur in huis. Het toneel langs de lijn. Het overdreven ” coachen “,  de gebaartjes, de houding. Maar er is er maar 1 de aller aller ergste. Nee, het is niet Diego Simeone, de Argentijn die als speler al een dubieuze reputatie had, en nee het is ook niet ” the special one ” zoals ie zichzelf noemde Jose Mourinho, en nee het is ook niet Mark van Bommel of de sneue Robert Maaskant, neee, het is de trainer van Freiburg !!!

Freiburg ?  Dat vredige  dorp tussen Karlsruhe en Bazel.? Het dorp dat uit zich zelf al jaren autovrije stadskernen heeft,  het eco gevoel dat bijna uit de bevolking  zelf komt. De stad van Jürgen Löwe en tegenwoordig ook van de hoogste baas Fritz Keller van de Duitse voetbal bond zelf ( DFB ) notabene voorzitter van Freiburg. Het mooie knusse stadion bijna in de stad geworteld. Christian Streich is voor mij veruit de aller ergste verschijning in de voetballerij, en dat letterlijk, want verder heeft de man me niets misdaan.

Geloof me, ik zal er h e l e m a a l naast zitten, dat zal dan wel, want de 56 jarige Streich is al sinds 2011 trainer van Freiburg en dat is in de voetballerij een eeuwigheid. Hoewel Arsene Wenger ( 1996 –  2018 ) coach was van het Londense Arsenal, of Alex Ferguson die van 1986 – 2013 bij Manchester United met de scepter zwaaide.

Maar goed Christian Streich dus. Nog nooit heb ik zo” n bijna spastische idioot langs de lijn gezien. Verschrikkelijk vind ik zijn persconferenties, en kan me werkelijk niet voorstellen dat iemand onder zo ’n dwaas wil trainen. De blik bijna hysterisch, de bewegingen ongecontroleerd, en ieder moment denk je dat ie gaat schuimbekken.

Gert Jan Verbeek toenmalig trainer van VFL Bochum en later Nurnberg  verklaarde dat ie bang was voor  ” so ein  Vollidiot ” die op 10 meter van Verbeek als een razende tekeer ging langs de lijn.

Afgelopen zaterdag gebeurde dan wat natuurlijk een keer onvermijdelijk is. Het is de blessure tijd. Freiburg verdedigt een 1 – 0 voorsprong tegen Eintracht Frankfurt. De bal verdwijnt over de zijlijn net langs Streich. Aanvoerder van Frankfurt David Abraham rent de bal achterna ook in diezelfde lijn waarin Streich staat en niet uit de weg gaat, en dus loopt Abraham  hem ondersteboven. Streich gaat theatraal naar de grond ( let op de herhaling waarbij je zijn gezicht ziet waarin hij als slechte B acteur valt en plat op de rug blijft liggen)  tot ie beseft dat er dan algehele chaos rondom de dug out heerst, en snel omhoog komt.

Natuurlijk krijgt Abraham rood en kan zijn pantoffels aan doen tot na de winterstop want dan pas loopt zijn schorsing af. Streich haalde tijdens de persconferentie zijn schouders op. Abraham had zijn excuses aangeboden en daarmee was voor hem de kous af. We moesten het allemaal ook niet al te serieus nemen. En zo werd Abraham de schlemiel en Streich de intrigant van de hysterie.

Ook in deze video vinden ze Christian Streich een geweldenaar, oordeel zelf wat een toneel wat een ” gedoe ”

 

En wat zijn er voorbeelden van goed en sportief en vooral normaal gedrag in het trainers gilde. Roy Hodgson, de al bejaarde coach van Chrystal Palace. Frank Rijkaard, Johan Cruijff, Ernst Happel de Oostenrijkse legende, en sfinx Rinus Michels, Ronald Koeman, David Wagner de huidige trainer van Schalke 04, Pep Gardiola, succesvol bij Barcelona, Bayern München en nu bij Manchester City, Guy Roux Monsieur  Aj Auxerre ( hij speelde voor de club en trainde hem, liep er zo n halve eeuw rond ), Guy Thijs de beminnelijke Belg waarvan het verhaal ging dat ie zich liet influisteren door Rik de Saedeleer, Belgisch beste voetbal commentator ooit. De Italiaan  Antonio Conte die bij Chelsea goals  mee vierde door in het publiek achter de dug out te duiken.

Antonio Conte viert Chelsea goal, Pep Guardiola loopt teleurgesteld terug naar zijn dug out 

Lazarus, de wederopstanding, of het verlangen naar de dood, vul maar in !

Look up here, I’m in heaven
I’ve got scars that can’t be seen
I’ve got drama, can’t be stolen

(1e drie zinnen van het nummer Lazarus geschreven door David Bowie)

Op 12 januari 2016 stierf David Bowie. Leverkanker. Ik hoor de stem van Tom van het Hek op BNR radio,  het is rond een uur of acht in de morgen. Een maandag. Ik ben fan maar het was voor mij onverwacht. Voor de meesten onder ons begreep ik later. Ik  besefte me dat ik kaartjes had voor Groningen waar een tentoonstelling zou zijn die Bowie zelf zou hebben ingericht. Begin februari zou dat zijn. Het zou een bedevaart oord worden voor al die nieuwsgierigen, de stad van de Martini toren stond opeens groot  op de wereldkaart. Op die tentoonstelling viel op dat David Bowie nauwelijks trots was op zijn stadion tours. Het zou hem de financiële onafhankelijkheid bezorgen en te doen wat ie het liefste deed namelijk creëren.  De  ” Serious Moonlight tour ” ( gebaseerd op het nummer ”  Lets dance” ) startte op 18 mei 1983 in België en eindigde 8 december van dat jaar. Gewoon buffelen, langs de Kuip midden juni 2 dagen, maar ook Austin Texas, Osaka, Frankfurt, Adelaide, Sydney, London, Parijs,  om maar eens wat steden te noemen.

Wel had Bowie op zijn tentoonstelling ruimte voor  ” Absolute Beginners ”  verrassend omdat ook als 1 van zijn mindere projecten werd beschouwd.  Toen wist ik nog niet dat Bowie de laatste hand gelegd aan ” Lazarus ” zijn musical project.  Door de ontwapenende en informatieve BBC documentaire  ” The last five years ” ( met als kwinkslag het nummer ” Five Years ‘  van zijn album ” The rise and fall of Ziggy Stardust and the spiders from Mars” )  wordt veel duidelijk. Hij schaakte nog op veel borden. Laatste album maken, Blackstar,  including de video’s, hij hield overal de regie, en ” Lazarus ” de musical. Weinig mensen wisten van zijn ziekte, en een wonder dat het niet was uitgelekt.

Bij de Musical was ik 10 november in het de la Mar in Amsterdam.

Het decor was verbluffend leeg. In het midden een gigantisch beeldscherm, daarnaast links en rechts twee vitrines waarin de muziekband stond. Vaak gingen de licht effecten verder dan de tv dus werden ook de andere vitrines gevuld. Het video werk was divers en uitmuntend, je waande je in een kroeg, of in Berlijn, of langs de snelweg, of gewoon in de kamer van Newton.  De snelheid van de voorstelling was die van een TGV die geen pauze kende en twee uur lang door denderde, ogen, oren,  en de verhaallijn volgen werd een klus. Rechts in de hoek stond een immense ijskast, en 1 Technics pick up, met daar achter de hoezen van Scary Monsters, Alladin in Sane, en Young Americans, verder een leeg bed.

Als hoofdpersonage werd Thomas Newton gebruikt die Bowie had vertolkt in ” The man who fell to earth ” de film van Walter Tevis waarin Thomas is gekomen van andere planeet maar de vorm van een mens heeft aangenomen.

Hij is eenzaam nu en leeft met zijn huishoudster die heimelijk hem meer dan interessant vind. Hij voelt dat zijn leven geen leven is, drinkt gin, en kijkt tv. Terug wil hij, maar hoe, en kan hij dood ?

Dan is er nog een beeld en een vrouw die alleen in zijn gedachten leeft, en waarmee hij een denkbeeldige (?) raket bouwt.

Natuurlijk moet ik denken aan Bowie hoe hij als toeschouwer dit heeft beleefd. Hoe onderga je dit help je de regie en geef je je zegen. Applaus voor jezelf zou ik denken en wat voor emotionele rollercoaster moet dat geweest zijn !

De arrangementen  van zijn eigen nummers wat ” middle of the road ” voor het musical  publiek afgetopt zonder zijn eigen markante stem, maar toch blijft het ” Bowie ” geluid onmiskenbaar. Toch behoorlijk veel later materiaal van zijn album ” The Next day ”  ( Love is lost,  Where are we now, Dirty Boys, en On Valentines day)  Mooi ook de klassieker van het Hunky Dory album  ” Life on Mars “,  het filmthema van The Falcon and the Snowman  ” This is not America ”  kwam voorbij, net zoals de klassiekers ” The man who sold the world ” ( geweldig arrangement !!! ) en op ” Heroes ” vloog Newton in raket richting Mars, minimalistisch, hopend op de dood.

Er werd zuiver gezongen maar toch Bowie zingen is niet de makkelijkste opgave.

Natuurlijk is Lazarus het echte Bijbelse verhaal dat van wederopstanding, voor Newton de zoek naar de dood. Voor Bowie zelf de dood als verlossing van de mortale ziekte leverkanker.

 

 

 

Over een ” relax ” avond of toch niet !

Het duurde even voordat de barcode pakte. Het was 5 minuten voor de wedstrijd, en een paar honderd mensen moesten nog door de poortjes. Dit maakte Zwolle niet zo vaak mee.Stijf uitverkocht was de wedstrijd.  Het was druilerig weer, horizontale regen, dat kan niet maar zo leek het. We waren op tijd binnen en beseften ook dat we ondanks de zitplaatsen moesten staan, hier stond de harde kern van PEC Zwolle. We  stonden als haring in een ton. De avond wedstrijd stond op beginnen. Het felle kunstlicht scheen door de motregen, een orkaan van geluid, de wedstrijd was begonnen.

Eef was tevreden. Tintin met zijn kids naar de voetbal. Zij met kaneel thee op de bank en ze had een stuk appeltaart gescoord, ze had het verdiend. De avond was raar begonnen in Bussum. Een roodborstje was tegen het raam gevlogen. Tenminste dat dacht ze. Het lag versuft in het gras. Ze dacht aan de katten en hoe kansloos het beestje zou zijn. Ze legde het in een doos. De pootjes leken geknakt, het beestje ademde als een dolle, misschien zou het de laatste adem zijn. En nu ?  Misschien had het honger, googelde op dierenambulance en besloot dat het beest wel brinta zou willen. Dat nam ze zelf ook s”ochtends dus waarom het kwetsbare vogeltje niet ? Ze zocht in de bijkeuken naar een tuinhandschoen, toch best eng zo n beestje voeren, maar dankbaar was het wel. Het beestje bewoog zijn snaveltje in de brinta, en Eef hield het beestje goed vast. Ze lachte om zich zelf, Eef Nightingale.

Als je Ajax fan bent in een Zwollevak vol met Zwolligans dan hou je je gedeisd als  Ajax fan. We zwegen die twintig minuten, alleen keken we elkaar veelbetekenend aan. Het veldspel was bizar goed die eerste twintig minuten, weergaloos, het stond 3 – 0 voor de Amsterdammers en het was niet eens geflatteerd. Het wervelde het bewoog, de vrijstaande man was snel te vinden. Tot er fors werd doorgehaald op Martinez, de jonge Argentijn moest worden vervangen.

Eef keek 2 programma’s terug. Chateau Meiland, dat ze vol ongeloof volgde en het maakte haar blij. En terwijl ze een slok nam van haar thee hoorde ze gefladder. Ze was verbaasd, zou het roodborstje weer zijn gaan vliegen ?  Ze stond op en liep opnieuw naar de bijkeuken. Het roodborstje lag er nog, schrok even van haar en probeerde haar vleugels uit te slaan. Kansloos. Ze liep terug de kamer in. En het gefladder kwam dichterbij. Een focking vleermuis was het ! Dit was duidelijk minder. En nu ?  Ze vloekte inwendig. Ze googelde voor advies. Mijn God deuren open, ramen open en maar hopen dat ie weg vliegt naar het licht en dat in November ???? En shit ze wilde echt nog de 12 dates van Iris terugkijken.

Even hielden we ons hart vast. Maar de goal werd terecht afgekeurd. Je moet er toch niet aandenken dat PEC Zwolle terug zou komen tot 3 -3 . Invaller Alvarez was geblesseerd langs de kant, en het werd duidelijk dat hij niet verder kon. Marin werd zijn vervanger die het buitengewoon deed. Maar nu werd het toch nog billen knijpen. We waren midden tweede helft. We halen opgelucht adem als Neres de bal binnen schuift. Over klaar, Ajax pakt de drie punten in Zwolle 2 – 4.

” Hij is weggevlogen mevrouw  ! ”  De stugge man van de dierenambulance had er duidelijk geen zin meer in. Maar Eef had niets gezien. Was ie wel weg ?  Okay, ze was de badkamer in gelopen en was met haarlak weer naar buiten gelopen maar had zich bedacht. Zonde was dure haarlak, dus ging ze voor Tintin s Nivea  deodorant en had als een bezetene de vladderende vleermuis daarmee achter na gezeten, en had proestend naar adem gezocht. En toen maar de dierenambulance gebeld, De man had het roodborstje meegenomen. En hij had alle deuren weer open gezet. Ze had opeens hoofdpijn, de kamer stonk naar goedkope deodorant en het was mega vochtig binnen. Het Eef Nightingale gevoel was er allang niet meer.

Tintin neemt een hap van zijn Burgerking Tender Crisp menu vlak bij het stadion. Het valt mee met de drukte. Verrassend hoe 14 000 mensen zich snel oplossen in het niets.  Hij stuurt een apje. ” Wereldavond, hoop dat je lekkere relax avond hebt ”

Eef snoof even. Haar neusgaten werden gevuld met de vochtige lucht vermengd met een vervagende Nivea deodorant. Wat moest Iris nou met die zweverige boer die van André Rieu hield ??? Met zijn blote voeten. Jammer vond ze het. De hoofdpijn zakte. Ze koos voor een borrel ook die had ze ook al verdiend. Het zou haar warm maken, de verwarming maakte overuren.

Ze opende de app van Tintin. Ze hield niet van voetbal maar je zou er bijna van gaan houden. Tintin stuurde haar wel eens een trailer van een Ajax en ze was onder de indruk geweest. Ze dacht na over een passend antwoord. Dit was niet uit te leggen.

” Het relaxen ben ik nu aan begonnen nadat ik Fee Nightingale, de Joker, en Batwoman ben geweest ”

Ze vulde haar glas nog eens en lachte. Ze kon morgen uitslapen. Het weekeinde was begonnen !

 

 

 

 

Brexit ; ongrijpbaar en onbegrijpelijk fenomeen !

 

Ik weet nog dat ik naar Berlijn reed. Vroeg in de ochtend. De stembussen gingen open. Een formaliteit zo dachten de specialisten. Het Verenigd Koninkrijk zou middels een referendum wel bij de EU blijven. David Cameron had er zijn ziel en ook zijn lot aan verbonden. Mocht het niet lukken dan zou de Prime Minister opstappen. In de loop van mijn rit naar Berlijn werden de berichten van ongeloof en verbazing met het uur groter. 23 juni 2016 is het dan. De zon schijnt, als ik het later met mijn Duitse klant bespreek, zegt ie het ook niet te begrijpen maar ergens ook wel.  ” Sie bleiben Menschen einer Insel ”

Ik dacht aan ze hoe ze netjes  queue konden staan, hoe ze verbranden op hun vakantie bestemmingen, dat ze altijd shirtjes droegen van hun favoriete voetbal  club, en zakelijk heel erg moeilijk tot een ” closed deal ” kwamen. Ik bewonder de humor, de liefde voor tradities, maar heb me ook altijd verwonderd hoe weinig ze weten van andere culturen. The Beatles, the Who, the Rolling Stones, de voetbal cultuur,  cricket en rugby, fish and chips,  Churchill, Thatcher, Blair. Het eiland bevestigt aan het vaste land via de Euro tunnel !

Op 29 maart 2017 maakte het Verenigd Koninkrijk bekend dat het de EU zou verlaten. Volgens de spelregels zou dan 29 maart 2019 de deadline zijn waarop het zou gebeuren.

We zijn vandaag 20 oktober en de laatste deadline heet 31 oktober maar na de ontwikkelingen van gisteren lijkt ook dat een utopie.

Ik volg Brexit aan de zijlijn. Ik merkte dat ik op twitter opeens Joris Luyendijk ( Nederlands journalist in dienst  bij the Guardian die werkelijk in Jip en Janneke taal weet uit te leggen hoe en wat met Brexit ) ging volgen, Lia van Bekhoven de NOP verslaggeefster in Londen, daarnaast de onvermijdelijke pragmatische  voorzitter  van de EU   Donald Tusk uit Polen , en de Luxemburgse hork aller horken met het hart op de tong Jean Claude Junker die vandaag nog maar eens verklaarde ;  ” Everybody understands English, but nobody understands England ”  En natuurlijk een x aantal journalisten in Duitsland, en in Frankrijk die zich alleen maar bezig houden met de Brexit.

Ik kijk met verbazing en open mond naar de debatten. Ik hoor John Bercow ” the speaker ” van het lagerhuis ; ” Order, order, order ” roepen, hoor het gejengel en gemurmel in die bedompte ruimte. Ik zie de CNN verslaggeving die toch echt wel wat gewend zijn, proberen er een lijn in te vinden en samen met een panel van Engelse politici zich laten voorlichten en je ziet de vraagtekens op de gezichten.

Documentaires gezien over hoe en wat met de douane. Extra parkeerplaatsen voor de vrachtwagens als de documenten niet in orde zullen zijn als er harde Brexit komt, bijvoorbeeld in Rotterdam en in Calais maken ze zich op om routes te maken om het vrachtverkeer op ferry en Euro tunnel  door te laten gaan mochten de papieren niet in orde zijn. Het verenigd Koninkrijk is 1 van onze grootste handelspartners, ik denk alleen maar ” hoe dan ? ”  En het ettert maar door. De May deal bleek nog beter dan die van Boris, en Theresa May verklaarde gisteren ook nog maar eens dat ze een ” deja vu ” had.

En afgelopen vrijdag bij de persconferentie zag je al het ongeloof van Jean Claude Junker toen Boris het had over goede deal en wij zijn er uit, waarop Jean Claude Junker nog maar eens benadrukte.  ” Now it is all in hands of Westminster ! ”

En ik hoorde John Bercow nog gillen!   ” Order ”

PS zo heet zijn hond ook ” Order ”

TBC oftewel ” to be continued ”

 

 

 

 

Een romeo met alzheimer

is een indrukwekkende, recht uit het hart geschreven waar gebeurd verhaal  van Margareth van de Meer. En een ieder en dat zijn er natuurlijk veel te veel die iemand met alzheimer kent of heeft gekend, kent de onmacht de frustratie, het verdriet, de berusting, en het gevecht.

Harry, zo heette de romeo, was een levenslustige man, die van alles hield, maar vooral het leven. Een Ier die zich verliest in de schrijfster Margareth. Van rugby in de kroeg, van paarden, van het onderhoud, van wijn, van altijd mensen om zich heen maar ook de stilte en intimiteit van elkaar.

Het spook, de mist komt op als de ziekte zelf.

Harry de romeo, besluit dat hij het lot in eigen handen wil houden. Euthanasie.

Ierland, land van geloof, gespletenheid daarin, van tegen abortus, en dan het leven zijn echte beloop moet hebben. Niet de ideale plek of uitvoering. Dus gaat het Nederland worden. Het proces kan ik niet eens beschrijven. Omdat het zo moedig sterk en waanzinnig gecompliceerd is. Wat is de grens en het criterium ?

Want de flarden, de woorden die Harry niet meer vind, de gezichten waar een naam bij hoort maar welke, en in welke hoedanigheid ? Vragen die hij niet meer weet of later wel en waarom weet ie de spelregels van het rugby nog wel. De brei is ondoorzichtig.

” Ik wil het nu. ”

Daarvoor zijn verklaringen opgesteld, spelregels gemaakt. Artsen, verklaringen van hemzelf. De fysieke gesteldheid is ook aangetast. De ziekte sloopt niet alleen geestelijk maar ook fysiek.

Harry gaat. Zoals ik het nu uitbraak, de letters woorden die uit mijn gestel vliegen, en hun weg vinden, zo moeilijk moet het voor Harry zijn geweest.  Zou ik zelf die moed hebben ?  En bleef Julia  niet achter met een vreselijk schuld gevoel ?

Natuurlijk komt dat aan bod. Hoe moedig om zo’n proces in te gaan.

Maar omdat zo te op te schrijven, de brieven, de emails, de dokters verklaringen, de verklaring van Harry zelf. De kwinkslagen, de teksten, de verwijzingen uit gedichten, de twijfel, de brei, een handreiking naar de moed, de liefde, de romantiek, het drama En natuurlijk is het dan het elixer om verder te gaan. Het hoofdstuk dat je nooit vergeet omdat het boek het leven is.  Dan ben je met recht een Julia !

 

Stem uit het verleden ( slot )

Tintin keek naar de heipalen die in een strak ritme een oorverdovend lawaai produceerden, de bulldozers die het puin verwerkten van de oude flat deden daar nog een schepje bovenop. Het uitzicht van de flat van Christa was  er zo niet beter op geworden.

Christa had even haar hoofd tussen haar handen begraven. Het verhaal was wat langer dan een half uur geweest.

Trots was ze geweest negen maanden geleden toen ze alles had ingekocht en zelfs de kleinste ordertjes had ze nog in Turkije  kunnen plaatsen. Het was een zware bevalling geweest. Maar marge was er, levertijd klopte, monsters waren in gang gezet. De winkels draaiden goed, na orders werden geproduceerd kort op de markt in Bulgarije. Iedereen blij zou je denken. Christ had in haar excel lijstjes die ze nauwkeurig bijhield gezien dat het echt goed zat.   Maar het bedrijf was inmiddels in handen gevallen van een  ” private equity ” club ( lees hoe maken we op een snelle manier winst en stoten het bedrijf door )  en die wilde tijdens de wedstrijd de spelregels veranderen. De leveranciers zouden later betaald worden. Niet 10 dagen maar na 60 dagen. Christa had uitgelegd dat dit onmogelijk was. Ze had alles onder de pannen, en de betalingscondities veranderen in het midden van het proces was geen optie. De orders met een waarde van 2 miljoen waren ingekocht. En dat was het. Daar kwam nog bij ze kende de fabrieken waar ze de orders had ondergebracht konden dat onmogelijk voor financieren.

De private equity  heren werden narrig en legden Christa fijntjes  uit dat zij  de spelregels bepaalden  en anders moest ze maar gaan zoeken naar nieuwe fabrikanten of als alternatief een nieuwe baan.  Christa voelde de tranen komen werd licht in haar hoofd en wist 1 ding zeker, van hard werken ging niemand dood, maar dit was tot hier en niet verder. Ze klapte in elkaar. Weigerde de nieuwe condities uit te zetten.

En opeens was ze in het traject waar ze al eens  was geweest. De stemmen en beelden uit het verleden waren terug. Die van dwangbuis en het VU ziekenhuis

Toby had direct ingegrepen. Was als ie niet op oefening of missie was bij haar ingetrokken. Deed boodschappen, kookte, ook al was het meer voor hemzelf dan de muizenbeetjes van Christa. Hij stelde geen vragen en luisterde als ze vertelde. Mijn mantelzorger had Christa wrang geroepen. ” De rest moet je zelf oplossen, dat kan ik niet voor je doen ! ” had ie gezegd.

Christa was gaan transpireren. Op het voorhoofd zag Tintin de druppels. Ze leek in trance. Hoorde het lachen en het ijlen. Zag flitsen van bloed, voelde pijn, steken in haar borst. Tintin zag haar met de ogen rollen. De klap was enorm. De heipalen bonkten, de bulldozers zeurden hard, de gallerij, voetstappen.  ” Het is Toby, hij is verongelukt ! ” gilde ze. Tintin zei dat dat niet kon hij was in Nederland niet op een missie.  ” Bel hem Christa. ” Ze belde maar kreeg een voicemail. ” Het klopt niet, maar je kunt beter gaan, ik moet rusten. ” Ze hoorde ver weg een stem. Het lachen was terug.  Ze sloot haar ogen. Tintin verliet haar een uur later toen hij zeker wist dat ze sliep.

Hij reed langzaam terug naar Bussum en hoorde op de radio de filemeldingen.  ” Vertraging door een ongeluk op de A27 richting Breda ter hoogte van Werkendam. U hebt hier een uur extra nodig ”

Wat ie nog niet wist dat Toby midden in die ketting botsing had gezeten. Ze hadden hem uit zijn Audi A2 moeten bevrijden en hij vocht voor zijn leven.  Christa werd wakker met een droge mond en een knallende hoofdpijn. Ze zag gemiste oproepen van nummers die ze niet kende.

Toen Tintin zijn auto in de parkeerhaven voor zijn huis zette las hij nog zorgvuldig de eerdere gestuurde WA van Christa. Een spel was het niet bedacht ie, maar het ” weerom ” in het kwadraat baarde hem zorgen.

” voel het kraken en zuchten / een duikvlucht / jager of gejaagd

machtige vrijheid / door een harnas van spinsels / kijk ik haar na

dat is haar spel / ze wendt en keert weerom / weerom

door andere ogen / verzucht verdrongen / gezocht gevreesd

ze ziet en glimt / ze streelt me zacht / ijlt lachend weg van mij  ”

 

 

 

Een stem uit het verleden ( 2 )

Tintin had de WA een paar keer gelezen. Zijn antwoord waren  drie kansloze woorden geweest. ” Ik bel je  ” Hij wist dat ze niet zou opnemen. Het bericht leek dat van een noodkreet. Het woordje ijlen en wie was ” zij ” ?  Een ziekte ? Die weer opkomt ?

Teveel werk, ze verzoop er in, dat wist ie wel. Het was een rode draad in haar leven. Fix of niks, en niks was nooit een optie.  Ze zette haar tanden er in en opeens was er alleen nog maar werk totdat ze uitgewoond thuis een magnetron maaltijd tot zich nam. Of een wijntje of twee, of drie. Misschien was het iets anders, iets met haar vriend zou ook kunnen.

Tintin herinnerde zich een vlucht van Hongkong terug naar Amsterdam. Hij checkte als 1 van de laatsten in. Toen hij zijn stoel zocht rij 24 gangpad, had hij haar gezien, ze sliep al typisch Christa had hij gedacht, en hij wist ze zou de hele 10 uur durende vlucht slapen.  Christa werkte meestal alleen. Ze was 1 van de beste productmanagers die hij kende,  vaak deed ze voor het gemak ook de inkoop, ze was er toch, en kreeg ze dingen gedaan in en bij de fabriek die voor onmogelijk werden gehouden.  Haar gave met beelden, smaak, en  stoffen en haar analytisch denken, haar liefde met cijfers, rekenen, die combinatie hadden er maar weinig. Plus die overgave mee te denken in de fabriek en vooral ook de lengte van haar trips. Weken kon ze in Noord China zijn. Terug gekomen nam ze een week rust, en vloog naar Bulgarije of Turkije  om daar de rest van het pakket in te kopen.

Haar zoon Toby haalde haar op. Een jonge kleerkast wat rossig, met de trekjes van Sting. Toby was beroeps militair zat bij een elite kleine eenheid. 1 van de hoogste speciale eenheden bij de marechaussee. Tintin dacht daar over na, de belangrijkste taak van de marechaussee was volgens hem het koningshuis te beschermen. Maar Toby werd  ook opgetrommeld bij de terroristen schietpartij in Utrecht eerder dit jaar, en verder wist Christa dat Irak, Afghanistan, Libanon, Pakistan,  op veel van zijn reisbestemmingen stonden. Na elke trip meldde die zich weer terug in Nederland, werd weer gekeurd, sprak met de marechaussee  psych wat tegenwoordig in het pakket zat, en wachtte daarna goedgekeurd  op de volgende missie.  Tintin kwam Toby wel eens tegen in de sportschool, ze groeten elkaar, met grote ogen keek Tintin dan naar wat ie daar deed in het krachthonk. Een oude ziel in een jong lichaam zo zag Tintin het, en mijn God wat een energie.

Over energie gesproken. Tintin’s mobiel ging en zag op zijn display de naam van Christa.

” Ik heb het energie level van een naaldslak. Ben al tijden uit de roulatie. Ik kan niet tegen geluid maar een kop koffie drinken heel graag. Niet langer dan een uur, ik zeg het er maar bij. Dan ben ik op. ”  Haar stem klonk zonder emotie. Een dienstmededeling zo leek het.

( wordt vervolgd )