Het is precies een jaar geleden dat je met je eerste chemo begon. ( https://peterbake.wordpress.com/2022/03/10/lieve-sabine/ ) En vorige week zaten we er weer. Je was gespannen. En ik ook. Wat zal het worden ?
Dokter O leek zowaar jolig. ” U blijft ons verbazen ” en ik verbaasde me over het ” U ” al is dat natuurlijk helemaal correct. Zijn lichaamstaal leek wat druk. Alsof hij zijn ei niet kwijt kon. Zijn zinnen gingen er hakkelend uit maar de boodschap was duidelijk.
” Dat is goed nieuws toch ? ” en je zocht mijn blik, en ik knikte, ja, dat was het. De tumoren waren nauwelijks gegroeid. ” 12 mm en aan de andere kant is zelfs een daling te zien ” O knkte enthousiaste. Je volgde de blik zorgvuldig van O. Het ging nog over de schildklier die langzaam ging en waarschijnlijk was aangetast, maar misschien zou daar een pilletje helpen.
” Een pilletje kan er nog wel bij. ” zei je meer voor jezelf dan voor O en voor mij. Je had het wat moeilijker gehad. De weg naar dit gesprek was lang geweest, en opeens kort. Want het was toch weer een oordeel. Terwijl we in april al het woord ” hospice ” hoorden en werd er voorzichtig gesuggereerd dat je dat maar eens goed moest onderzoeken.
De ” second opinion ” in Amsterdam gaf weinig hoop toen.
Hier met Britt
Uitbehandeld heette het. Moe van de chemo, moe van het gevecht, en moe van het malen.
Soms dacht je dat je niet meer ziek was. Psychoses zijn nooit een feest, en hoe het precies dan zit kan mistig zijn. ” Dan denk ik dat ik in een film zit. Dat het niet waar is. ” bekende je me. We hebben het hele traject doorgelopen. ” Uitbehandeld ” heet het hoofdstuk, maar je lijf geefft niet op. En je psyche evenmin. Natuurlijk voor het gesprek van 3 maart opende je veel zinnen met ” Als ik er niet meer ben wil je dan ”
En ik knik dan en ben verbluft door je kracht en eenvoud. En natuurlijk reed ik met je naar de apotheek en je kreeg je aanvullende medicatie. We hadden je goede vriendin Paulien al gebeld. En je blijheid ontroerde me.
Morgen eet je weer mee. ” Een a v g tje lust ik wel, gewoon zoals mama hem maakte ” Dat gaan we regelen. ” Dat doen we nu al meer dan een jaar ” zei je
En ik denk aan die keer dat ik voor je kookte na de derde chemo. ” Lust je wel wat ? ” En je antwoordde ” Natuurlijk ik heb honger !!! ” en je genoot, zoals we van je genieten, in de verlenging van de extra tijd. De druk weer even van de ketel. Tot de volgende meeting met dokter ” O ” .
peterbake 